Давид Мелик. David Meliq. Դավիթ Մելիք

[Охотница]

Давид, если прочитаешь эту тему, знай, что твоим новым (и старым) произведениям здесь всегда рады. А еwе, у меня для тебя сюрприз есть. Надеюсь, ты найдешь нас :)

[Охотница]

Я Давида знаю только виртуально, но также знаю, что он пишет просто замечательные стихи на армянском. Вот и надеюсь, что сможем восстановить с ним контакт.

[Meliq]

Հազար բարին էս ֆորումին ու իրա անդամներին:
Վիտամինկա ջան արդեն ասել եմ, որ հիմա համարյա չեմ գրում, բայց քանի որ էս թեման բացել ես, վերջին գրածներիցս մեկը դնում եմ հիմա: Շատ-շատ ու շատ շնորակալ եմ, որ ինձ հիշել ես, հերիք չի, հլը մի հատ ել տեմա ես բացել իմ համար:

[Охотница]

В таком случае, вот перевод одного из твоих стихов. Когда поймешь какого, можешь запостить его, чтоб народ смог оценить скромный перевод)

Мне судьбою видать предназначено
Нести груз тоски и печали,
А сердечко по жизни скучает
Да рвется в любви сладкие дали.

Но я порву все нити
С моей неотрадной судьбой,
И отдамся слепо этой жизни
Чтоб жить ею единой, одной.

И чтобы любить всех женщин,
Что встречу на дороге жизненной,
И каждой из них сумасшедше
Дарить себя, как единственной.

[Meliq]

էլի ու էլի շնորակալ եմ: Էն փաստը, որ գրածս գոնե մի հոգու մի փոքրիկ թրթիռ ա տալիս, արդեն արդարացնում ա գրելացավի գոյությունը, իսկ որ քո մտքով անցնում ա, որ թարգմանես, ուրեմն քո գոնե մի նյարդին կպել ա էդ, ու եդ գիտակցուն ինձ շատ բան ա տալիս, էդ թվում և գրելու մոտիվացիա:

Էս էլ բնագիրը.




Ինձ վիճակված է կրել
ձանձրույթի ու թախծի բեռը,
ապրելով հանդերձ՝ կյանքը կարոտել,
ու չվայելել իսկական սերը:

Բայց ես կխզեմ բոլոր
կապերս ճակատագրի հետ,
որ տրվեմ կյանքին՝ կույր, անմնացորդ,
որ ձուլվեմ նրա բջիջների հետ:

Որ սիրեմ բոլոր կանանց,
որ կյանքում կհանդիպեն ինձ,
և ամեն անգամ նվիրվեմ նրանց,
իբրև միակի՝ խելագարի պես:

[Охотница]

Хорошо, раз уж по переводу узнал свой оригинал, значит перевод не такой уж страшный. :haha1:

[Meliq]

Նոր թարգմանությունդ, իհարկե, շատ լավն ա: բայց ինձ թվում ա մի քիչ շատ ես բնագրից հեռացել: Մանավանդ առաջին տան 3-րդ, 4-րդ տողերը ուր բացի զուտ իմաստային տարբերությունից նաև հուզական երանգների տարբերություն կա.

ապրելով հանդերձ՝ կյանքը կարոտել,
ու չվայելել իսկական սերը:
Էս մի քիչ հուսահատության ու հիաստափության երանգ ունի,
իսկ սա.

А сердечко по жизни скучает
Да рвется в любви сладкие дали.
երազկոտության ու սպասումի:

Ես հասկանում եմ, էդպես արվել ա բանաստաղծության ձևը պահպանելու համար, բայց իմ կարծիքով (ու ոչ միայն իմ, դաժե Հյուգոն էլ էր իրա վախտով հետս համաձայն) պոեզիան իմաստային ու հուզական առումներով ա արժեվորվում, իսկ ձևը երկրորդական ա: Թարգմանելուց էլ, ավելի էական ա խոսքը թարգմանել նենց, որ նույն ասոցացիաներն ու նույն հույզերն առաջացնի, քան նենց, որ խոսքը նույն ձևի հնչի:

Բայց ես բանասեր չեմ, էնպես որ սա լրիվ դիլետանտի քննադատություն ա:

[Охотница]

Тишт ес асум: Ес инqс каскац'ум еи сердечка-и вра, карц'ем авели лав ее ухаки серце.
У @ndhanrapes, всё правилно говоришь: Ес @нкел ем романтикаi гирк@ :flov:

[Охотница]

Дав, я вот переделала немножко, чтоб было видно разочарование:

А сердечко мля по жизни скучает
Да блин рвется в сладкие дали. ))))))))))

[Meliq]

Дав, я вот переделала немножко, чтоб было видно разочарование:

А сердечко мля по жизни скучает
Да блин рвется в сладкие дали. ))))))))))

Ինքնա որ կա:lol:


Ամենավերջին գրածս.



Ես տեսնում եմ, քո՛ւյր,
թե երազները ինչպես են լքում
քո անհույզ կյանքը,
և ես քո վերջին հույսն եմ,
ցավոք...
և դու բերել ու քո ողջ հմայքը
աչքս ես կոխում:

Հանգի՛ստ,
քույրի՛կս,
ինչի՞ց ես վախում.
Փարվանայի գոռ կտրիճները դեռ կվերադառնան,
չէ՞ որ ոչ բոլոր քյալերը էն վախտ թիթեռներ դառան:

Ինչ որ մեկը դեռ կրակ է փնտրում,
Ինչ որ մեկն արդեն կրակը սրտում
քուչեքն ընկած քո դեմքն է փնտրում:
Իսկ ես... ջանի՛կս,
ների՛ր,
բայց վաղուց
էդ լո-լո-ներին ես չեմ հավատում:

[Русалочка]

интересный почерк, мне понравилось :inlove:

[Мукик]

Դավիթ Մելիք
(1980)

Ծնվել եմ 1980թ. ՀՀ Եղեգնաձոր քաղաքում:
1998-ին ընդունվել ու 2002-ին ավարտել եմ Երևանի Պետական Համալսարանը:

2002-2004թթ. ծառայել եմ ՀՀ զինված ուժերի Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության Պաշտպանության Բանակում:

Մասնագիտությամբ աստվածաբան եմ:

[Мукик]

ԼԻՆԵԼ ԱԶԱՏ

Լինել ազատ
հայացքներից, երազներից ու բառերից
և գիտակցության սարսափների հետ վարվել ինչպես քուրմ,
կապել բառերով,
խառնել խելագար երազների հետ
ու նետել սոված էն հայացքներին,
որ լափում են ինձ...
ու լինել ազատ
ու չճանաչել ոչ մի կենսափորձ
ու չունենալ վախ,
միայնակության երեսին թքել
մտքովս անցած բոլոր բառերի միասնությունը...
ու լինել ազատ
ու լռությունը խաչել իբրեվ զոհ,
որ չկրկնվի էլ պատմությունը,
որ վակում լինի
երկու շուրթերը իրարից զատող տարածությունը,
Մարիամ անունը
դնել մյուս բոլոր անունների մոտ,
առանց որևէ կարոտի, կրքի
ու սիրել միայն անմահությունը...
ու լինել ազատ...

ու լինել ազատ...





Հրաժեշտ

Բաժանման ահն ու թախիծը ծածկած
Շինծու ժպիտով`շիկնող, գեղեցիկ,
Իմ քաղաքն իր հայացքը հառած
Իմ ճանապարհին`մշուշի միջից
Մեր հրաժեշտի եղյամն էր մաղում:
Ուշ երեկո էր: Կասկադից ներքև
Լույսերի խաղը նոր էր կատաղում,
Եվ հրաժեշտի մեղեդին թեթև
Անուրջների ու տպավորության
Խառնափնջեր էր ճամփեքիս փռում:
Տխուր էր պահը: Բայց ողբերգության
Ոչ մի հետք չկար կիսախավարում:
Մեկն ինձ շշնջաց."Մեկնումը մահ չէ,
Իսկ կյանքում դու ինձ չես մոռանալու:
Կարոտի ձայնով ես քեզ կկանչեմ,
Եվ ուր էլ լինես ետ ես դառնալու":

[Мукик]

Նիկոտին

Վաղուց արդեն նեխած գիշեր,
գարեջրի դատարկ շշեր,
ու արյունոտ մի զույգ աչքեր,
անկապ հառած հեռացույցին.
սա է տոնն իմ:
Հա,
մոռացա,
եվ նիկոտին :
-----------


Կեղտոտ մտքեր, Կեղտոտ ֆիլմ
ու կեղտոտ ջազ:
Գրազ կգամ,
որ նույնիսկ այս պարագայում
ես կարող եմ լավ բան անել,
այն է`մանրից ինձ սպանել:
Հասկանում եք
ինչ եմ դրել ես իմ մտքին.
ոչ թե հացադուլ, այլ զուտ նիկոտին:

------------------------------------

Ես պիտի լցնեմ ծխով ու թույնով
օրերիս անդունդը,
որտեղ խրվում են անցնող ժամերը
ու իմ անիմաստ տառապանքները
ու ժպիտները ու իմ խոսքերը:
Ողջը` հատակից մինչև պռունկը,
այս բացարձակ դատարկության
ես պիտի լցնեմ սուրբ նիկոտինով,
որ սատկեն այնտեղ բջիջները ժամանակի,
ու լույսի շողը, որ անիմաստ
թափառում է այս խավարում,
մարի մեկնդմիշտ:

[Мукик]

Հետմիջօրեին

Ամեն ինչ այնքան հստակ է ու նոր
Խելագարության նման անսովոր
Այս խեղդող ու տոթ հետմիջորեին,
Ուր նվաղել են հանճարն ու հոգին:

Հրաձգության ձայներից խրտնած`
Հեռվում թևածող ամպիկները թաց
Իմ խոնավացած հուշերի նման
Նոր դեմք են հագնում ամեն մի վայրկյան:

Ու տարրալուծվում տարածության մեջ`
Երկնում թողնելով պատկերը քո մերկ,
Որ չբացվեց ինձ ազատության մեջ
Ու որ երազվեց նորից ինձ երեկ:

Կարոտը մեռավ: Իսկ դու ապրում ես
Դեռ իմ խարխլված ու թույլ հոգու մեջ
Եվ այս խելագար հետմիջօրեին
Միրաժի նման հայտնվում ես ինձ:

[Мукик]

ՏՊԱՎՈՐՈՒԹՅՈՒՆ

Տպաորության իմ զինանոցին
Լուսինը տվեց բրոնզն իր վերջին
Ու լուռ կորավ լեռան գրկում:
Իսկ դու?, ի'մ Մարի, դու? ում ես մրրկում
Քո գարնանային գերնոր հույզերով
Եվ գիշերային տենդի հույսերով
Է?լ ում ես զրկում զեփյուռե քնից:
Լուսինը, որ նոր այնպես չքնաղ էր
Իր կոկետությամբ վերևից ժպտում,
Կար ու էլ չկա...
Այդպես էլ իրար ոչինչ չտված`
Վաղը չենք լինի նաև ես և դու...

P.S.
Լուսինը գտավ...
միայլ եզերքում,
Տիեզերական մի այլ չափման մեջ
Տպաորության զինանոցը ՄԵՐ:

[Мукик]

***

Չվերջացող պատերազմ է
այս վերացող երկրի վրա.
կործանումի կրքից բացի
չկա ոչինչ սովորական:
Մնացյալը կեղծ է ու խորթ.
ամենօրյա համբույրները
ողջագուրման
ու կարոտի մասին գրված
նամակները մարտի դաշտից
այս գերհոգնած մոլորակի
զգայական լճացումն են
սոսկ քողարկում,
ուրիշ ոչինչ:





ՎՏԱՐՈՒՄԸ

Ես`
Դևս,
Որ վարժեցրեցի օձին մեղքի արվեստում,
Ամեն Աստծու օր Ադամ եմ լինում,
Եվ անգամ վարձու իմ խղճուկ բնում
դրախտ եմ գտնում.
Երջանիկ եմ ես:

-Ջանիկս,
Կարծեմ, ասացիր,որ քեզ
Եվաեն կոչում,
Կարկաչում է, տես,
ջազն իմ սենյակում
Տիգրիսի ու Եփրատի պես:
Դե, ինչ կասես,
չես գա պարենք:

Ու մենք պարում ենք,
Ու պարուրում ենք իրար քնքշությամբ,
Ու պարպում ենք մեզ,
Պարպում մեր հոգին,
Որ պարուրված է լույսով մաքրության:
Հետո թամբում ենք
Մեր երազների ամենալկտի ու անառակ ձին,
Իսկ երբ դա քիչ է, հիշում ենք օձին :

Օձը ելնում է,
Գրգռված ֆշշում,
Թքում է, թքում
Մեր երազներին,
Մեր սիրած ջազին
Ու մեր երեսին:

Նա կործանում է մեր մաքրությունը
Լկտիության իր հանճարով,
Եվ ես նորից վերապրում եմ վտարումը
Եվ ամեն անգամ օձի պատճառով:

[Мукик]

ԵՐՋԱՆԿՈՒԹՅԱՆ ՆԱՏՅՈՒՐՄՈՐՏԸ

Երեկո էր`
ջազի տաքուկ հնչյուններով,
ու ես` հենված իմ բազմոցին
մթության մեջ,
պատկերացրի
թե ինչպիսին պետք է լինի
երջանկության նատյուրմորտը:

Այդ նկարում պետք է լինեն
այս երեկոն,
ջազի տաքուկ հնչյունները
ու ես` հենված իմ բազմոցին
մթության մեջ:





ԵՍ ՄԱՐԴ ԵՄ

Ես մարդ եմ, լսե'ք,
մարդ եմ, հատկապես,
երբ որ կանգնած եմ անասունի մոտ,
հատկապես,
երբ որ մեծախոսում եմ
ճշմարտությունից
երբ որ...
նրան դեռ չեմ մորթել:

Իմ անունը Մարդ է,
անուն, որն ինձ Տերն է տվել,
որը երբեք ես չեն պղծել.
երբեք չեմ մորթել...
երբեք չեմ զզվել ես իմ անունից,
երբեք չեմ ձգտել`
ազատվել նրա իշխանուրյունից:

Արցունքներն իմ մարդկային են
ու մարդկաին են տանջանքները իմ,
քանի չեմ քերթել ինքս իմ կաշին:

Եվ կրքերն են իմ մարդկային,
քանի չեմ քնել շնագայլի հետ,
քանի դեռ կրքի այրման գագաթին
նրան չեմ մորթել:

Ես իրոք մարդ եմ,
և ես խնդրում եմ.
սիրեք ինձ մի քիչ,
քանի չեմ մորթել:




ՊԱՏԱՍԽԱՆ Ո’Չ ԽԱՅԱՄԻՆ

Հավատարիմ ու սրտակից եղա միայն,
Բայց մերժեցիր ու հեռացար անխոս, անձայն.
Վաղուց էիր ուզում պատժել դու նվաստիս,
Ասա, ինչուինձ լքեցիր կյանքում ունայն:

Օմար Խայամ

1.
Դու թույլ ես տվել` նաել կոնքերիդ խենթացնող ձևին,
Ու չես արգելել, որ ձուլվեմ կրակ աչքերիդ սևին,
Բայց և երբեք չես մոռացել, իմ սրտակից բարեկամ,
որ չի կարելի գինին նվիրել ինձ նման խևին:

2.
Ես հեռացա, քանզի բույրդ խենթացնում էր,
Հեռացումն իմ իմ ծարավը մեղմացնում էր,
Հեշտ չէր նաել կարմիր գինով լցված գավին.
Գինու փայլը չխմողին կուրացնում է:

3.
Ես`պատժել քե?զ, Աստված չարից հեռու պահի,
Թող էդ բանը ինձ ու քեզ հետ չպատահի,
Գինեմոլը, եթե իրոք գինեմոոլ է,
Կարմիր գինու սրբությունը պիտի պահի:

4.
Գինի - գինեմոլ, գինեմոլ - գինի,
Զույգն այս անբաժան միշտ պետք է լինի,
Թե մեկը չկա, երկրորդի համար
Անգամ դրախտը ունայն կլինի:





***
Տեսե?լ եք` ոնց են ամպերը պարում
Ամպրոպների տակտերի տակ,
Այդ պահին նրանց ոչինչ չի պահում,
Որ ջարդեն բոլոր դարպասները փակ
Ու լույս հանելով երգերն արգելված`
Մերկանան հոգով ու տրվեն նրանց:

p.s.
Արգելված երգերն այնտեղ`երկնքում,
Մարիամ են կոչվում:
Ու ամեն Մարիամ աղոթք է պարտված,
Որ հնչում է խաչված Դևի վերջին շնչում:
Ու ամեն Մարիամ դադար է`խրված
Կապույտ երկնքի լույս կապույտ կանչում:
Ու ամեն Մարիամ երակ է բացված,
Ու արյունը լերդացել է ու չի ճչում:

[Мукик]

"Բավիղի մեջ" շարքից

Ես շատ երկար թափառեցի բավիղի մեջ,
Ես փորձեցի ելքեր փորել,
Ես փորձեցի երգեր գրել
Կորած լույսի ու մոտեցող մահվան մասին,
Եվ ինձ պետք էր հուսահատվել,
Որ հասկանամ,
Որ նոր ելքեր պետք չէ փորել
Ու նոր երգեր պետք չէ գրել,
Այլ, պարզապես, պետք է երգել
Լույսի երգը.
Սա է ելքը:





"Բավիղի մեջ" շարքից
Դողում է հույսը բավիղում անծիր`այնպես բացահայտ,
Ինչպես որ սիրո բառերն առաջին դողացին շրթիս:
Դողում է հույսը բավիղում անծիր, բայց բնազդային
ինչ որ մղումով մենք գնում ենք դեռ (անիմաստ պայքար):
Քիչ հետո մենք էլ կխազենք պատին.
" ...և հույսը մեռավ":




"Բավիղի մեջ" շարքից
Դու զուր սիրեցիր այդ խելագարին:
Իր բավիղի մեջ նա մոլորեցրեց
Պահապան բոլոր հրեշտակներին
Եվ հիմա հոգնած ու հուսահատված
Քառատողեր է խզբզում պատին
Եվ նրան պետք չեն էլ հրեշտակներ,
Էլ արև պետք չի, ու պետք չի ոչինչ,
Բացի սեփական տառապանքներից:





***
Այսօր երկինքը մաքուր է կրկին,
Բայց ինձ ինչ,
Իմ հոգին նա հո չի մաքրի:

Այսօր կրկին կգնամ ես
Մի կույսի մոտ`այնպիսի մեկի,
Որը մաքուր է այս երկնքի պես,
Սերենադ կերգեմ գիշերվա կեսին
Նրա կիսաբաց պատուհանի տակ,
Այս երկնքի վառ աստղերով կերդվեմ,
Որ ինքն է սրտիս տիրուհին միակ,
Այնուհետև մի սենյակում,
Ուր մթության կուսությունը չի խռովում
Լույսի չնչին մի շող անգամ,
Կխլեմ այն, ինչ այսքան տարի նա պահպանել էր
Սրբության նման:

Վաղն էլ երկինքը մաքուր կլինի,
Բայց ինձ ինչ,
Իմ հոգին նա հո չի մաքրի:





ՊԵԳԱՍ

Դեղնած անուրջներիս երամակի միջից
Դուրս պրծավ Պեգաս անունով մի ձի,
Միպահ թևածեց թևերով հոգնած,
Ապա` սրնթաց գահավիժեց ցած:
Նրան դեռևս հազար դար առաջ
Ես սանձել էի մտքիս քաոսում,
Կապանք չտեսած նժույգին այդ քաջ,
Ես սարգել էի հլու անասուն,
Ստիպել էի սպասել այնքան
Մինչև կճախրի` ինխպես լեգենդում,
Բայց ատոմային այս ցնդած դարում,
Երբ բանաստեղծը զենք է վաճառում,
Երբ վանականը մարդ է սպանում,
Եվ ոստիկանը բանկ է թալանում,
Նա դուրս էր պրծել երազիս միջից
Եվ վիժեցրել էր իմ ճերմակաթյուր
Երազանքները թռիչքի մասին:




"Բավիղի մեջ" շարքից

Ես ընկել եմ բավիղի մեջ
հիվանդ եմ
մրսում եմ
ցուրտ է
դրսում
մարդիկ իրար չեն ճանաչում
մարդիկ իրար չեն հավատում
մարդիկ իրար են խռնվել
-օգնի՜ր…
մեռնում է
ջահակիրը ջահը ձեռքին
փայտացել է
մարմինս
չեն թաղի
դրսում
ցուրտ է
այնտեղ
մարդիկ իրար չեն ճանաչում
մարդիկ իրար չեն հավատում
մարդիկ իրար են խռնվել
-օգնի՜ր…
մեռնում է
աստղը
էլ լույս չի տալիս
ջահը
ընկել է գետնին
անշունչ դիակը
ոռնում է
քամին
սառն է
դրսում
լույսից կուրանում են
մարդիկ
իրար չեն ճանաչում
իրար չեն հավատում
իրար են խռնվել
-օգնի՜ր…
մեռնում է
…բավիղի մեջ…

[Meliq]

ԵՐԿԱԹՈՒՂԱՅԻՆ ԿԱՅԱՐԱՆ / ՊԱՏԿԵՐ

Քիչ-քիչ պատերի կանաչ ժպիտը
տարրալուծվում է կիսախավարում:
Լույսերը լքում են սրահը:
Քաղաքը քնում է:
Եվ միայն ուշացած ճամփորդի ուղեղում
անընդհատ շնչում է ահը.
Չքնե՛լ.
փոքրիկ գրպանահատը
կորսա պահը:

Փակվում են աչքերս:
Քունը էս գիշեր
նույնիսկ ավելի անհաղթելի է,
քան՝ ինքը՝մահը,
բայց.
Չքնե՛լ.
փաքրիկ գրպանահատը
կորսա պահը...

[Мукик]

"Բավիղի մեջ" շարքից

Ես ընկել եմ բավիղի մեջ
հիվանդ եմ
մրսում եմ
ցուրտ է
դրսում
մարդիկ իրար չեն ճանաչում
մարդիկ իրար չեն հավատում
մարդիկ իրար են խռնվել
-օգնի՜ր…
մեռնում է
ջահակիրը ջահը ձեռքին
փայտացել է
մարմինս
չեն թաղի
դրսում
ցուրտ է
այնտեղ
մարդիկ իրար չեն ճանաչում
մարդիկ իրար չեն հավատում
մարդիկ իրար են խռնվել
-օգնի՜ր…
մեռնում է
աստղը
էլ լույս չի տալիս
ջահը
ընկել է գետնին
անշունչ դիակը
ոռնում է
քամին
սառն է
դրսում
լույսից կուրանում են
մարդիկ
իրար չեն ճանաչում
իրար չեն հավատում
իրար են խռնվել
-օգնի՜ր…
մեռնում է
…բավիղի մեջ…

[Мукик]

ԷՍԽԱՏԱԼՈԳԻԱ 1

"Լեռան քարոզ" շարքից

Մոտ է այն օրը, երբ պիտի փակվեն
Ճշմարտության դեմ մեր ականջները,
Երբ ճիշտը պիտի դառնա մի լեգենդ,
Որի մասին կհիշեն լոկ խելացնոր ծերուկները:
Այդ օրերին անկապ բառեր կբաժանվեն i-mail-ներով,
Որոնք կգան, որ, իբրև թե, զբաղեցնեն խոսքի տեղը,
Կերպարվեստը կապրի ոչ թե նկարներով,
Այլև դրանց բացատրությամբ,
Զառանցանքը կհամարվի ավագ որդին գիտակցության,
Ուրախության ժամին մարդկանց կմատուցվի մի քիչ օփիում,
Եվ կհղվեն ծափողջույններ ուրացողին
Երկրի բոլոր դահլիճներում,
Ոմանք էն հին "լավ տղերքից"
"Ճիշտ աբրելու" համար մղվող պատերազմում
Ոստիկանի համազգեստով պիտի շրջեն,
Եվ սրանք դեռ բոլորը չեն…





ԷՍԽԱՏԱԼՈԳԻԱ 2
"Լեռան քարոզ" շարքից

Երբ կգա օրը ինքնամաքրման
Եվ մենք կհիշենք մեր գործած
Բոլոր կեղտոտ գործերը,
Երբ որ ամոթը մամլիչի նման
Կսկսի ճզմել մեր հոգիները,
Մեր խղճին կիջնի հարվածը վերջին.
Ամենատես իր բարձունքից
Մեզ կժպտա ինքը՝ Տերը,
Իբրև նշան՝
Մեր մեղքերի վերջնական ու լրիվ ներման:




Մերկ կնոջ ձանձրույթը

Հախճապակյա մոխրամանի մեջ ծխացող
ծխախոտի արծաթավուն ծուխը ցնդեց,
հիմա նրա ամբողջ միտքը կլանել է
առաստաղին նստած սարդը,
կողք չի նայի. նա քնել է.
զզվելի է այս ամենը,
նույնիսկ գետնին ընկած գիրքը զզվելի է:
Մեղավորը իր մարմինն է,
ու անլուսին էս գիշերը,
ու էս քամին,
թեև քամին, միակն է , որ հաճելի է
դեռ էս ժամին…




ԱՂՈԹԻ՛Ր, ՔՈՒ՛ՅՐ ԻՄ

Գիշեր է նորից ու նորից՝ գրիչ,
նորից մենակ եմ, ների՛ր ինձ, քու՛յր իմ
որ ներշնչանքի պահերին կիզիչ
քո այտերի տեղ քարն եմ համբուրում,
իմ շիրմաքարը.
օ, երանություն,
օ,՜ սարսափ,
օ,՜գի՜ր…
Ես վախենում եմ, շատ եմ վախենում,
որ խոզ Սատանան նստած գեհենում
հետևում է ինձ.
քու՛յր իմ, աղոթի՛ր, ինձ նրան մի տուր:
Ես անկարող եմ ինքս պայքարել
իմ գրերի դեմ (կեղտոտ հավատամք),
աղոթի՛ր,քույր իմ, օգնի՛ր ինձ ապրել.
ես քեզ իմ բոլոր երգերը կտամ:

Դե աղոթի՛ր, քու՛յր, ճարն իմ փրկության
քո ձայնի մեջ է:
- Ես աղոթում եմ:





ԱՂՈԹԻ՛Ր, ՔՈՒՅՐ ԻՄll

Գիշեր է նորից ու նորից՝ գրիչ,
նորից մենակ եմ, ների՛ր ինձ, քու՛յր իմ,
որ այսօր նորից սառն ու ավերիչ
մահվան մատներն եմ խանդով համբուրում
քո այտերի տեղ.
բայց ես մաքուր եմ.
քու՛յր իմ, աղոթի՛ր մաքրության համար:
Աղոթի՛ր, քու՛յր իմ, աղոթիր հիմա՛,
որ մահը միայն որպես գիր մնա,
որ Արտակի պես ես ել չդառնամ
ինձ իսկ ղոստացված մահվան մարգարե:
Ես չեմ ճաշակել երջանկությունը
և վախենում եմ ,
որ ինձ խանգարեն ճանաչելու այն:
Մի՛ թող խանգարեն, աղաչում եմ, քու՛յր,
աղոթի՛ր մեռնող մաքրության համար:
Իմ գրերի դեմ կատաղի պայքար
ես հորիզոնից երկար եմ մղել,
բայց անիմաստ է, անհնար, իզուր,
իմ այդ պայքարը պարզապես խաղ էր:

Դե աղոթի՛ր, քու՛յր,
ես պատերազմել իմ գրերի դեմ
ի վիճակի չեմ:

-ես աղոթում եմ:

[Мукик]

Ճառ՝ կարդացած անկողնում ՀՀ անկախության 15-ամյակի առիթով

Արդեն հարյուրերորդ անգամ էսօրվա մեջ
հեռուստացույցը նորից պտտեց
ի՛մ նախագահի ճարտար ելույթը,
և ես հպարտ եմ...
և ես հպարտ եմ,
որ թքած ունեմ այ էդ տեսակ ելույթների,
այ էդ տեսակ թերզարգացած ճիվաղների,
ու նրանց հլու ստրուկի նման
անխոնջ ծառայող, անամոթ, անկամ
քծնողների ողջ բանակի վրա:
Եվ ես հպարտ եմ , որ թքած ունեմ
անկախության այն ընբռնման վրա,
որ նրանք ունեն:
Եվ ես հպարտ եմ,
որ եթե անգամ էլ բան չմնա,
ու էս անգամ էլ վարտիքս ծախեն
պարսիկին, ռուսին, կամ իբրև ընծա
Բրյուսել ուղղարկեն,
կամ էլ սերժական ոճով մշակեն
ինձ մութ ու խոնավ ինչ-որ խցերում,
նրա համար, որ չեմ գնահատում
ձեռքբերումները... ազատությունը...
մեկ է չեն ծախի ու չենշ ղթայի
իմ մեջ ծփացող ազատությունը:

[Мукик]

ՄԵՂՔԻ ՊԱՏՄՈՒԹՅՈՒՆ

Նույնիսկ թանաքն եմ ափսոսում,
այս պատմությունը գրելու համար:
Գրածս ի՞նչ է՝մեղքի պատմություն՝
իմ նախամոր հետ ինչպես շնացա:


I

Տասնյոթամյա պատանի էի դեռ՝
մաքուր, անբասիր,
որը խորշում էր
հանց միայն այդ մեղք
բառը լսելուց,
որը խորշում էր
իրեն իսկ անձից,
երբ որ սեփական
կաշին փրկելու
բնազդից դրդված
սուտ խոսք էր ասում:

II

Դու հայտնվեցիր
ինձ՝ անմեղիս դեմ
իբրև քրմուհի,
մարգարեուհի
ու հավատացրիր,
թե կարող ես տալ
գանգս ծվատող
բոլոր հարցերի
պատասխանները,
և քանի որ ես
հավատում էի
բազում հաստափոր
գրքերում գրված
սին հեքիաթներին
մեծ սիր մասին,
քեզ հետ գնացի
դեպի անկողին,
որտեղ էլ դու ինձ
առաջին անգամ
քո մեծ ուսմունքի
դասը տվեցիր:

III

Դու բացատրեցիր,
որ այս աշխարհում
երբևէ եղած,
կամ թե լինելիք
կրոնների մեջ
չկա մի չնչին
իսկ տարբերություն.
դրանք բոլորն էլ
աստծո են պաշտում:
Իսկ մեծագույնը
աստվածների մեջ
Էրոսն է Մեծ՝
արքան հաճույքի:
- Իսկ Սերն աստված չէ,-
ասում էիր դու,-
նա հրեշտակ է,
ծառան Էրոսի:

IV

Ես հավատացի,
բայց և հիշեցի,
որ ինչ-որ մի տեղ
ինչ-որ ժամանակ
ես կարդացել եմ
պատվիրանն Աստծո,
որն արգելում էր
մարդկանց շնանալ:
Եվ ես հասկացա,
որ դու Եվան ես,
քեզ սատանան է
ուղարկել ինձ մոտ,
որ ամեն գնով
համոզես դու ինձ
համտեսել պտուղն
արգելված ծառի:

V
Սակայն ճամփեքով
Ադամի անցած
ես էլ գնացի...

Հա դե ի՞նչ անենք...
կյանքն է այդպիսին:





Սափրագլխի սիրաբանությունը
(Ժարգոնից թարգմանեց հայերեն ու մի կերպ
խմբագրեց՝ Դ. Մելիք)


Ոչինչ չկա զարմանալու,
Ի՞նչ եք այդպես շշմած նայում,
Ես ասացի պարզապես,
Որ ուզում եմ համբուրել Ձեզ:

Իսկ ի՞նչ պետք է էլ ասեի,
Որ առանց Ձեզ ես կյանք չունե՞մ,
Որ կյանքից շատ Ձեզ սիրու՞մ եմ,
Այդպե՞ս պետք է քարշ տաի Ձեզ անկողին :

Բայց, սիրելի՛ս, ես նմա՞ն եմ,
Հոգնածագույն էն տպերին,
Որ փողի տեղ կարիքն ունեն
Արդեն խամրող ձեր աչքերի:

Լա՛վ, էդ դեպքում էսպես անենք...
Սիրո հարցով վաղը եկեք...
Ժամը չորսին... կզրուցենք...
Գուցե... տեսնենք...





ՊԱՏԳԱՄԱՎՈՐԸ

Ծաղկող ու հզոր մի երկրում
Ապրում էր Անդո անունով մի մարդ,
Նա ճիշտ ջոկող էր աշխատում բակում,
Ու ամբողջ քուչեն հարգում էր նրան:

Լավ քեֆչի մարդ էր ու ոսկեբերան,
Բաժակաճառեր կարող էր ասել,
Որ գիտուն մարդիկ ապշած կմնան,
Յապոնչիկին էլ անձամբ էր տեսել:

Ապրում էր Անդոն՝ համեստ, իր համար,
Ոչ մեկի հավին "քշա" չեր ասում,
Հենց-ընենց տեղը մարդկանց չեր բարձում,
Այլ ճիշտն էր ջոկում անխոնջ ու համառ:

Մի օր էլ կարգին տղերքը եկան,
Հարգին-պատվեցին, մեդալ տվեցին,
Ընտրին-լցրեցին, դզին-փչեցին
Ու մեր Անդոին ճամփու դրեցին...
....ու՞ր... խոր-հըր-դա-րան:





***

Ես խելագար եմ.
նա ցնցեց իմ հոգու աշխարհը:
Ու փույթ չէ, թե գիշերը երկար է,
ու փույթ չէ, թե վաղը
ձանձրույթն ու ցուրտը ինձ կխանգարեն
երջանիկ լինել:
Հիմա ես պարում եմ,
ես հիմա խելագար եմ.
նա ցնցեց իմ հոգու աշխարհը:


Հիմա ցնցվում են բոլոր ջղերս:
Եվ հիմա ես շնչում եմ այնպես,
կարծես թե դեռ նոր ծնվում եմ,
կարծես թե նորից կյանքը սիրում եմ,
կարծես՝ մեռնում եմ,
կարծես՝ մեռնում եմ՝
մենակությունից,
ու մենության մեջ կարծես՝ զգում եմ
ես ջերմությունը հարազատ հոգու:

Ու ես պարում եմ,
ու չեմ ամաչում, որ խելագար եմ.
ցնցվել է իմ հոգու աշխարհը:

[Мукик]

Էն կռիվները, որ մենք տվեցինք,
էն բարձունքները, որ գրավեցինք,
էնքան արյունը, որ մենք թափեցինք
հանուն հաղթության,
երբեք հաղթանակ չտվեցին մեզ:

Էն վանդակները, որ մենք փշրեցինք,
Էն պարիսպները, որ կործանեցինք,
Փշալարերը, որ կտրատեցինք
ձեռքերով դատարկ,
Ազատման հույսն իսկ չտվեցին մեզ:

Էն տաճարները, որ մենք շինեցինք,
էն կանայք, որոնց մենք սեր տվեցինք,
Էն աղոթքները, որ մենք հղեցինք
երկնքին, մարդկանց,
մխիթարություն չտվեցին մեզ:

Եվ վշտի ծովը ափաերից ելավ,
ու ծածկեց հայտնին ու հասկանալին,
և մենք չիմացանք, թե ինչպես եղավ,
որ լոկ տատասկներ հանդիպեց կյանքի
մեր ճանապարհին:


Իսկ նա, ում որ մենք կարոտ մնացինք
կյանքում մեր անկյանք,
ում մոտ հասնելով ուշաթափվեցինք,
ում առջև բազում մոմեր վառեցինք
հավատարմության,
անհաղորդ մնաց ինչպեր մեր վշտին՝
ափերից ելած,
այնպես էս՝ հուսո լեռանը կառչած
տապանի մեջ մեր սարքած դրախտին:

[Мукик]

ԱՊՈԿԱԼԻՊՍԻՍ

Ինչի՞ համար է էս ամեն ինչը:
Էլի որերորդ անգամ կրկնվեց նույն պատմությունը:
Եթե կա իմաստ,
ինչու՞ է այդքան խորը թաքնվել:
Եվ ո՞րն է գինը իմ երակների չթափված արյան.
ունայնությու՞նը:


Այսօր հերթական անգամ քնեցի
չսիրածիս հետ,
ու երազիս մեջ մորթեցի նրան:

Էլի պատռեցի հինգ վայրկյան առաջ
գրածս չքնաղ անմտությունը:

Նաեցի դեռ նոր դպրոցն ավարտած
կույսի աչքերին,
և ինձ վախեցրեց այնտեղ կուտակված
պոռնկությունը
(և անկասկած ոչ առաջին անգամ):

Էլի մի անգամ կշռաքարի տեղ
օգտագործեցի ձեռքիս ածելին
ու իմ ունեցած հույսի նշույլը.
վերջինն ավելի ծանր դուրս եկավ,
և ես ամեն ինչ թողեցի նույնը:

Հինգ վայրկյան առաջ էլի ինչ որ տեղ՝
ինչ որ հեռավոր մի սոմալիում
մեկը մահացավ՝
դեռ չճաշակած երջանկությունը,
և մահվան պահին նա մտածում էր,
թե արդյոք իրեն գոնե հիշու՞մ են:
Հա՛, ես հիշում եմ,
և ամեն անգամ հենց այն ժամանակ,
երբ նա մեռնում է,
բայց չէ՞ որ դա չէր նրա երազած
երջանկությունը:

Կինը ձանձրույթից նորից լքում է
սիրած ամուսնուն գիշերվա կեսին,
ու զանգում է ինձ,
իսկ առավոտյան վերադառնում է,
ու երկու օրից էլի նույն բանը:

Երկրի նույն կետում նույն պատերազմը
նույն պատրվակով էլի խլում է
կյանքը ութամյա թուխլիկ ու համով
այն աղջնակի,
իսկ ես ու իմ հարևանը այդ նույն պահին
տխրում ենք իմ մեքենայի նոր քերծվածքից
(բայց ես գազա՞ն եմ):

էլի մի անգամ կշրաքարի տեղ
օգտագործում եմ ձեռքիս ածելին
և իմ ունեցած հույսի նշույլը.
և էլի՝ նույնը…



Ի՞նչ եմ զառանցում ինչ որ հեռավոր
մի սոմալիում մեռնող ջահելի,
կամ պատերազմում զոհված աղջկա
և կարեկցանքի ու ցավի մասին:
Այսօր մեկնում եմ (ո՛չ թղթի վրա,
ո՛չ, իրականու՛մ, հե՛նց որ վերջացնեմ
այս գրությունս):
Թողնում եմ տունս ու բոլոր նրանց,
որ ինձ սիրում եմ,
Թողնում եմ թեթև քերծված մեքենաս,
ես լքում եմ ինձ,
և ես ազատ եմ. ես չունեմ ոչինչ՝
ո՛չ հույս, ո՛չ երազ, ո՛չ երջանկություն.
ես չունեմ ոչինչ…
արդեն մեկնում եմ, ձեզ կկարոտեմ,
և մի օր, գուցե, կգաք երազիս:
Գրեք ինձ. հասցես՝ Ապոկալիպսիս:

[Meliq]

Առաջին ռուսերեն բանաստեղծությունս, առաջինն էստեղ որոշեցի ներկայացնել, գնահատեք, խնդրեմ.


Лишь метро сближает людей,
лишь- тестное пространство:

-Дыши, милая, на моей груди!
Можешь прижатся!

Ведь даже с мужем
в потной постеле
ты не была вчера ближе,
чем мы сейчас...

Дыши, милая!
Не напригайся!
И зря не вздыхай
о том, что раньше
не встретились мы:

Не твоя душа тянется к моей,
это метро сближает нас,
это- тестное пространство.



Vitaminka anaknkal el ches aneleu?:roza:

[Русалочка]

очень красиво :dgfdg:

[Охотница]

Մուկիկ jան, կարogh ես տ'եմաjի անվան mej poxel, գրել Մելիք? Մերսի:

[Охотница]

Առաջին ռուսերեն բանաստեղծությունս, առաջինն էստեղ որոշեցի ներկայացնել, գնահատեք, խնդրեմ.


Лишь метро сближает людей,
лишь- тестное пространство:

-Дыши, милая, на моей груди!
Можешь прижатся!

Ведь даже с мужем
в потной постеле
ты не была вчера ближе,
чем мы сейчас...

Дыши, милая!
Не напригайся!
И зря не вздыхай
о том, что раньше
не встретились мы:

Не твоя душа тянется к моей,
это метро сближает нас,
это- тестное пространство.



Vitaminka anaknkal el ches aneleu?:roza:

Hima inch anem, sa el hayeren targmanem? hehe, ba vor durd chga?

[Мукик]

Մուկիկ jան, կարogh ես տ'եմաjի անվան mej poxel, գրել Մելիք? Մերսի:

Vit sents lava te hayeren grem???

[Охотница]

Спроси у поэта самого )))

[Meliq]

Hima inch anem, sa el hayeren targmanem? hehe, ba vor durd chga?
tenc el gitei, vor nexacel es:blush:
axr mi tex grel eir, vor nexackot es:roza:

[Охотница]

tenc el gitei, vor nexacel es:blush:
axr mi tex grel eir, vor nexackot es:roza:

neghacel em? :tik:
cheee