Давид Мелик. David Meliq. Դավիթ Մելիք

[Охотница]

Давид, если прочитаешь эту тему, знай, что твоим новым (и старым) произведениям здесь всегда рады. А еwе, у меня для тебя сюрприз есть. Надеюсь, ты найдешь нас

[Охотница]

Я Давида знаю только виртуально, но также знаю, что он пишет просто замечательные стихи на армянском. Вот и надеюсь, что сможем восстановить с ним контакт.

[Meliq]

Հազար բարին էս ֆորումին ու իրա անդամներին:
Վիտամինկա ջան արդեն ասել եմ, որ հիմա համարյա չեմ գրում, բայց քանի որ էս թեման բացել ես, վերջին գրածներիցս մեկը դնում եմ հիմա: Շատ-շատ ու շատ շնորակալ եմ, որ ինձ հիշել ես, հերիք չի, հլը մի հատ ել տեմա ես բացել իմ համար:

[Охотница]

В таком случае, вот перевод одного из твоих стихов. Когда поймешь какого, можешь запостить его, чтоб народ смог оценить скромный перевод)

Мне судьбою видать предназначено
Нести груз тоски и печали,
А сердечко по жизни скучает
Да рвется в любви сладкие дали.

Но я порву все нити
С моей неотрадной судьбой,
И отдамся слепо этой жизни
Чтоб жить ею единой, одной.

И чтобы любить всех женщин,
Что встречу на дороге жизненной,
И каждой из них сумасшедше
Дарить себя, как единственной.

[Meliq]

էլի ու էլի շնորակալ եմ: Էն փաստը, որ գրածս գոնե մի հոգու մի փոքրիկ թրթիռ ա տալիս, արդեն արդարացնում ա գրելացավի գոյությունը, իսկ որ քո մտքով անցնում ա, որ թարգմանես, ուրեմն քո գոնե մի նյարդին կպել ա էդ, ու եդ գիտակցուն ինձ շատ բան ա տալիս, էդ թվում և գրելու մոտիվացիա:

Էս էլ բնագիրը.




Ինձ վիճակված է կրել
ձանձրույթի ու թախծի բեռը,
ապրելով հանդերձ՝ կյանքը կարոտել,
ու չվայելել իսկական սերը:

Բայց ես կխզեմ բոլոր
կապերս ճակատագրի հետ,
որ տրվեմ կյանքին՝ կույր, անմնացորդ,
որ ձուլվեմ նրա բջիջների հետ:

Որ սիրեմ բոլոր կանանց,
որ կյանքում կհանդիպեն ինձ,
և ամեն անգամ նվիրվեմ նրանց,
իբրև միակի՝ խելագարի պես:

[Охотница]

Хорошо, раз уж по переводу узнал свой оригинал, значит перевод не такой уж страшный.

[Meliq]

Նոր թարգմանությունդ, իհարկե, շատ լավն ա: բայց ինձ թվում ա մի քիչ շատ ես բնագրից հեռացել: Մանավանդ առաջին տան 3-րդ, 4-րդ տողերը ուր բացի զուտ իմաստային տարբերությունից նաև հուզական երանգների տարբերություն կա.

ապրելով հանդերձ՝ կյանքը կարոտել,
ու չվայելել իսկական սերը:

Էս մի քիչ հուսահատության ու հիաստափության երանգ ունի,
իսկ սա.

А сердечко по жизни скучает
Да рвется в любви сладкие дали.

երազկոտության ու սպասումի:

Ես հասկանում եմ, էդպես արվել ա բանաստաղծության ձևը պահպանելու համար, բայց իմ կարծիքով (ու ոչ միայն իմ, դաժե Հյուգոն էլ էր իրա վախտով հետս համաձայն) պոեզիան իմաստային ու հուզական առումներով ա արժեվորվում, իսկ ձևը երկրորդական ա: Թարգմանելուց էլ, ավելի էական ա խոսքը թարգմանել նենց, որ նույն ասոցացիաներն ու նույն հույզերն առաջացնի, քան նենց, որ խոսքը նույն ձևի հնչի:

Բայց ես բանասեր չեմ, էնպես որ սա լրիվ դիլետանտի քննադատություն ա: