Elections of president in Armenia 2008 Նախագահական ընտրությունները Հայաստանում Президентские выборы в Армении

[voter]

ЛОЛ не то слово, Кочарян НЕЖНО назвал Обудсмена предателем его глана - теперь папаня сказал, он плохой, будут кто попало дело шить на обудсмена и компромат собирать.

Ещё больше ЛОЛ сегодня пресс.сек полиции выдал, грит Радио Свобода виновата в том, что жертв так много было.

Эти олухи совсем в советские времена пали - от радиопередач значит полиция и войска озверели и начали убивать людей http://www.azg.am/AR/news_482

Уже незнают на кого вину валить, обвиняют всех, типа как в анекдоте про логику -
-апе у тебя аквариум есть,
-нет.
-значит ты гомик
-???? как это???? с чего ты взял
-ну смотри, если у тебя аквариума нет, значит ты животных не любишь, значит ты жизнь не любиш, значит в жизненные места типа диско, бар с девушками не любип ходишь, а если с девушками не любиш, значит гомик. ЛОГИКА...

[voter]

http://www.azg.am/AR/news_501
Հիմա էլ պնդում են, թե հրազեն իրավապահները չեն օգտագործել։

Շուտով կհամոզեն, որ բոլոր զոհերը ինքնասպան են եղել հասկանալով, որ Քոչարյանը սուրբ է ու իրանք աստծու դեմ հանցանք են գործում նրա հրաժարականը պահանջելով...

[voter]

Նորությունների հավաքածու ընդհատակ անցած ԼՏՊականներից
http://www.payqar.net/am/80/

[voter]

Кочарян на требования международных посредников, директоров свободных медий США, Европарламента, ООН итд, подумать о досрочном снятии ЧП, выдал перл достойный "учебников", говорит "я не вижу причин снятия ЧП" этому человеку извилин не хватает, чтоб понять ЧП вводиться если ЕСТЬ причины и СЫМАЕТЬСЯ если причины ИСЧЕРПАНЫ. Говорить, пока ПРИЧИНЫ не будет не сыму, значит ЧП может длиться вечно если ничего не будет происходить......

[voter]

Ցավում եմ, որ պ.Մանուկյանը իր հայտարարության մեջ չի դատապարտել ուժի կիրառումը ցուցարարների դեմ։ Ինչ նպատակներ էլ մարդիկ ունենան, ինչ կոճեր էլ անեն, թեկուզ ազգայնամոլական ու ֆաշիստական միևնույնն է դա չեր կարող պատճառ ու հիմք ծառայել ազատ ցույցեր կազմակերպելու իրավունքը ԳՆԴԱԿԱՀԱՐԵԼՈՒ համար։

Հիսաթափված եմ։ Թույլ է քննադատությունը իշխանության սանձազերծած ու հրահրած այս մարդասպանության։

ՎԱԶԳԵՆ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆԻ ՀԱՅՏԱՐԱՐՈՒԹՅՈՒՆԸ
Սիրելի հայրենակիցներ 05.03.2008



Երևանում մարտի 1-ից 2-ը տեղի ունեցավ մեծ ողբերգություն:

Մենք ազգովին սգում ենք կատարվածի համար ու հարգում զոհերի հիշատակը:

Ես հայտնում եմ իմ խորին ցավակցությունը զոհվածների հարազատներին: Կորուստը բոլորինս է:

Արդյո՞ք դա անսպասելի էր: Իհարկե ոչ: Շատերն էին հասկանում, թե ուր են տանում իրադարձությունները: Քարոզարշավը դեռ չսկսած` Լ.Տ.Պ-ն հայտարարում էր ավազակապետություն, շահարկում էր հոկտեմբերի 27-ը, ատելություն սերմանում ղարաբաղցիների նկատմամբ (երբ ինքը քաղաքական ասպարեզ էր մտել հենց ղարաբաղյան շարժման շնորհիվ): Սկզբում ժողովրդի ստվար հատվածի արդարացի դժգոհությունը իշխանությունների նկատմամբ վերաճեց խորը ատելության: Լ.Տ.Պ-ի ստեղծած կլանային համակարգը` անցնելով ղարաբաղյան ծագում ունեցող մարդկանց ձեռքը, նպաստում էր, որ ժողովրդի դժգոհությունը իշխանությունների նկատմամբ վերածվի դժգոհության ղարաբաղցիների դեմ: Լ.Տ.Պ-ն փորձ արեց այդ դժգոհությունը դարձնել ատելություն ղարաբաղցիների նկատմամբ եւ իշխանությունների դեմ պայքարը ձեւակերպվեց որպես “ազգային ազատագրական պայքար”` հանելով ժողովրդի մի հատվածը մյուսի դեմ: Հետո սերմանվեց ատելություն` իրեն չմիացած թեկնածուների, քաղաքական կուսակցությունների, հասարակության ներկայացուցիչների նկատմամբ, նրանց որակելով դավաճաններ ու տականքներ: Մյուս կողմից` հասարակության համբերության բաժակը արդեն լցված էր երկրում տիրող անարդարություններից, անօրինականություններից: Ավելացան ընտրությունները` իրենց անընդունելի խախտումներով, ընտրակաշառքներով: Ստացանք շատերի կողմից կանխագուշակվող բախումը: Իսկ մի՞թե իշխանությունները չէին կարող կանխագուշել այն` կանխավ չթողնելով լարվածության այդպիսի կուտակում:


Խեղճ երիտասարդներ, որոնք զոհ դարձան, իրենք էլ չհասկանալով թե ինչ են ուզում:

Ազատության հրապարակում իրենց քարոզում էին, որ դա համաժողովրդական պայքար է արդարության համար: Բացատրելի չէ, թե ինչպես էին հանրահավաքների մասնակիցները համարում իրենց արդարության համար պայքարողներ, երբ բեմից Լ.Տ.-Պ-ն ուղղակի հայտարարում էր, որ ստացել է 65 տոկոս և հրապարակից պետք է գնա նախագահական նստավայր` ամեն գնով: Դա էր “շարժման” նպատակը:

Ասում էին պայքար արդարության, ազատության համար, բայց շանտաժի ենթարկում ու վախեցնում իրենց կարծիքը ազատ արտահայտողներին, ողջունում Ջհանգիրյանին, որը 1995 թվականին ընտրակեղծիքների հիմնական իրականացնողն էր, գեներալ Մանվելին, որը Էջմիածնում հաստատել էր ռազմաֆեոդալական համակարգ:

Այս ամենը ավելի նման էր հեղաշրջման և ոչ թե պայքարի` հանուն արդարության: Զարմանալի է, որ դրանով խաբվեցին ոչ միայն անփորձ երիտասարդները, այլ նաև իրենց լուրջ համարող մարդիկ: Ամոթ է:

Դե հիմա հարց եմ տալիս. մի՞թե մարտի 1-ի դեպքերը անսպասելի էին:

Այս անհանդուրժողականությունը տարավ ոչ միայն անմեղ 8 հոգու կյանք, նաև առաջին անգամ 1920 թվականի մայիսյան ապստամբությունից հետո պառակտեց մեր հասարակությունը` էապես թուլացնելով պետությունը:

Այդ թույնը, անընդհատ հնարովի ստերը, ատելությունը էապես վտանգեցին և շարունակում են վտանգել մեր պետության անվտանգությունը: Դրան պետք է վերջ դնել; Նախորդ 10 տարիների ընթացքում էլ այդ թույնը տարածվում էր փոքր դոզաներով իրեն ենթակա թերթերի միջոցով, որոնք սերմանում էին անհանդուրժողականություն ոչ միայն արդեն չսիրված իշխանությունների, պետական ինստիտուտների նկատմամբ, այլ նաև վարկաբեկում ընդդիմադիր բոլոր գործիչներին` տեղ բացելով ԼՏՊ-ի վերադարձի համար:

Ինչ է պետք անել.

- իհարկե օրենքի առջև պետք է պատասխան տան մարտի 1-ի և 2-ի դեպքերի բոլոր մեղավորները` բացառելով ցանկացած բռնություն եւ հաշվեհարդար նրանց նկատմամբ:
- պետք է չեզոքացնել հասարակությունը թունավորող բևեռները, ապահովելով նաև իրական ազատ ու պատասխանատու լրատվամիջոցների գոյությունը:
- ստեղծելով հասարակության համաձայնություն` ազդել իշխանությունների վրա, որ նրանք դրսևորեն բարի կամք, իրականացնելու համար լայն համակարգային բարեփոխումներ` ճիշտ ճանապարհով առաջ տանելով երկիրը:
- իշխանություններն էլ դասեր պետք է քաղեն այս ողբերգությունից, որի պատասխանատվությունը կրում են նաև իրենք` իրենց վարած ներքին քաղաքականությամբ, քանի որ անարդարությունները, արդարացի դժգոհության կուտակումը միշտ այս կամ այն ձևով բերում է պայթյունի: Միայն ուժի վրա հենվելով` իշխանություն պահել անհնար է մեր ժամանակներում:

Անհրաժեշտ է իշխանության նոր որակ, հասարակական համերաշխություն, գաղափարների ազատ մրցակցություն, օրինականություն: Միայն այդ դեպքում մենք կունենանք ժամանակակից պետություն, որը կապահովի յուրաքանչյուր քաղաքացու ազատությունը և պաշտպանվածությունը: Դրա համար պետք են նոր, գրագետ, ազնիվ ու հայրենասեր երիտասարդներ` համախմբված ազատության, ազգային արժեքների և համամարդկային գաղափարների շուրջ, որոնք կստեղծեն ժողովրդավարական համակարգ
Վազգեն Մանուկյան

[voter]

Լավ բայց տաս տարի նախագահ լինելով ԲԱՆ ՉԻ ՍՈՎՈՐԵԼ՞
Հա լավա անգլերենա սովորել ու հայերենա արդեն խոսում, բայց միքիչ էլ քաղաքականություն, իրավաբանություն, տնտեսություն ուզած չուզախ պիտի սովորեր, ախր նրա ստացած ինֆորմացաին էնքան շատ է, որպես նախագահ, որ ուղեղի ինքնաբուխ զարգացում պիտի տեղի ունենար ու հիմա նենց մտային ելևէջներ ու դիվանագիտական դարձվածքներով խոսար, որ սաղի պռոշը չաքեր։

Բայց արի ու տես, էշ էշ միջազգային ՄԱԿի մակարդակով մեզ խայտառակ ա անում սարքում Զիմբաբվե որի նախագահը Բուշի հետ հանդիպման ճամանակ ՀԱՎ էր նվիրում...

[Мукик]

В Карабахе может начаться «мировой пожар»

Косовский прецедент уже аукнулся обострением ситуации в Нагорном Карабахе. Азербайджан и Армения оказались на грани войны, и оправдывают свои действия именно тем, что произошло в Косово. В конфликт вполне могут втянуться и Россия, и Турция, и США, и ЕС – благо, у каждого в регионе есть свои, зачастую противоречивые интересы. И в этом случае Южный Кавказ просто может взорваться.

О том, что отголоски Косово еще не раз аукнутся мировому сообществу, ни у западных ни отечественных политологов не вызывало сомнений. И если ситуация в Абхазии, Южной Осетии и Приднестровье – зонах замороженных этнических конфликтов, полыхнувших после распада СССР, «перманентно спокойная», насколько это возможно в ситуации вечной конфронтации с центральными властями, настаивающими на восстановлении территориальной целостности, то Карабах уже взорвался.

3 марта на территории самопровозглашенного Карабаха произошло столкновение между карабахскими и азербайджанскими войсками, и перестрелки слышатся до сих пор. При этом обе стороны обвиняют друг друга в нарушении договоренностей о ненападении. И Азербайджан, и Карабах, и Армения, поддерживающая самопровозглашенную республику, заявляют, как и 17 лет назад, о готовности отстаивать свои интересы любым путем, вплоть до силового решения вопроса…

Так, в день конфликта, на встрече с ветеранами войны в Карабахе, президент Азербайджана Ильхам Алиев заявил: «В мире нарушаются нормы международного права, и это негативно влияет на урегулирование конфликтов. Фактор силы остается решающим, и мы добьемся этого». Покончив с параллелями между Нагорным Карабахом и Косово, Алиев подчеркнул, что свою территорию Азербайджан Армении просто так не отдаст.

Президент Армении Роберт Кочарян неоднократно отмечал, что прецедент Косово лишь ускорит признание Карабаха. Новоизбранный президент Армении Серж Саркисян комментируя события в Карабахе, также подчеркнул готовность помочь армянам Карабаха в случае войны. Это не очень удивительно — оба политика являются выходцами из Карабаха.

При этом Карабах и Азербайджан мало того, что обвиняют в дестабилизации ситуации друг друга, называют разные цифры погибших в боестолкновении, которое продолжалось почти сутки между армянскими и азербайджанскими военными.По сообщению азербайджанской стороны, погибли 15 человек: 12 армянских солдат и три азербайджанца. В то же время, карабахская сторона, не сообщая о своих потерях, заявляет о 8 убитых азербайджанцах.

Эксперты же сходятся во мнении, что обострение ситуации в Карабахе обусловлено двумя факторами – прецедентом Косово и фактором выборов. В Армении выборы состоялись 19 февраля, что стало поводом для обострения внутриполитического кризиса, в результате разгона митинга оппозиции погибли 8 человек. Подходит к концу первый президентский срок Ильхама Алиева и ему впору подумать о предвыборной компании.

Нужно отметить, что в Азербайджане проживает несколько сотен тысяч беженцев из Нагорного Карабаха, плюс их родственники, знакомые и т.д. Для азербайджанских политиков карабахская тема – беспроигрышная. Никто не будет слушать кандидата, если он будет вещать про дешевую колбасу и бесплатные школьные учебники. Зато если разговор пойдет о том, что за два-три месяца два-три района Карабаха отойдут к Азербайджану с минимальными потерями, избиратели отдадут голоса такому кандидату. Сейчас тема возвращения районов, которые во время войны 1992-1994 гг. отошли Армении, стала основной.

При этом, решая внутриполитические проблемы воинственными заявлениями, можно и мировой пожар раздуть…Так, Турция уже высказала обеспокоенность ситуацией в Нагорном Карабахе и гибелью нескольких азербайджанских солдат. Турки призвали Армению вернуться в лоно международного права и не нарушать перемирие. Хочется надеяться, что ситуация вернется в дипломатические рамки и в решение карабахской проблемы не вступит «тяжелая артиллерия» — сторонники и «покровители» Армении и Азербайджана.

В 1991 году разгорался Карабахский конфликт, «большой брат» из Анкары уже помогал Азербайджану. Дело в «особых» отношениях Анкары и Тегерана. При этом у Турции, имеющей тесные связи с Азербайджаном, есть договор с «Моссадом» по вопросам борьбы с терроризмом. Естественно, для Турции террористы – курды, а для Израиля – палестинцы. Ну, а армяне дружат со всеми, придерживаясь принципа «враг моего врага – мой друг». Они дружат и с курдами, палестинцами, и с иранцами, иракцами.

Армения находится в таком геополитическом тупике: с одной стороны – враждебный Азербайджан и его союзник Турция, с севера – Грузия, выбравшая откровенный прозападный курс. Покровительствующая же Армении Россия даже не соседка, до нее добраться только самолетом. Между тем Россия считает Армению своим форпостом на Кавказе, российский бизнес не скупится на вложения в республику, здесь дислоцирована группа российских войск на Кавказе (Армения единственная закавказская республика, не потребовавшая вывода российских войск).

Надо признать, что судьба Карабаха решается как в коридорах Кремля, так и в кабинетах Вашингтона. Так в ноябре 2007 года в Берлине под эгидой ПАСЕ прошли специальные слушания по «замороженным конфликтам» на постсоветском пространстве. Собравшиеся неоднозначно поняли, что Россия намеренно сохраняет статус-кво «замороженным» конфликтам на территории СНГ, тем самым препятствуя их разрешению.

У Запада свои интересы в этом регионе, и не только геополитические, но и экономические. США заинтересованы в реализации проекта Nabucco, газопровода из Азербайджана через Турцию в Грецию и Италию. Раздражающим фактором для Запада является сотрудничество Армении в энергетической сфере с Ираном. В то же время и в США и, особенно, во Франции есть влиятельнейшее армянское лобби, что делает ситуацию совершенно непредсказуемой.

Так что «черный сад» – так переводится слово Карабах на русский язык, уже стал не только площадкой для выяснения отношений Азербайджана и Армении, но и подходящим местом для геополитических игр больших держав. Всё это может вылиться в большую войну на Кавказе, последствия которой предсказать просто страшно.

ДЛЯ СПРАВКИ

В 1991 г Нагорный Карабах объявил независимость от Азербайджана. Вслед за референдумом, где большинство населения высказались за независимость, началось вооруженное противостояние. В результате боевых действий Азербайджан потерял контроль над Нагорным Карабахом и прилегающими к нему семи районами. Конфликт сопровождался вооруженным противостоянием и волной беженцев. Между тем самопровозглашенная республика так и не получила официального признания со стороны Еревана. В марте 2006 года президент Армении Роберт Кочарян заявил, что признание возможно, если переговоры между Ереваном и Баку об урегулировании карабахского конфликта окончательно зайдут в тупик. Де-факто Армения признала Карабах, а с де-юре по традиции возникает масса проблем. Не смотря на то, что обе стороны выступают за восстановление диалога, в регионе перманентно наблюдается обострение ситуации. Последнее вооруженное столкновение в зоне конфликта зафиксировано в сентябре прошлого года.