1995-ի Սահմանադրությունը, մենաշնորհացնելով ամբողջ իշխանությունը (օրենսդիր, գործադիր, դատական, տարածքային կառավարում), իր հետ բերեց մենաշնորհ այլ ոլորտներում` տնտեսության, կրոնի, լրատվության, մշակույթի, և վերացավ զարգացման գլխավոր խթանը` մրցակցությունը: Այս իրավիճակում, երբ հասարակական շարժումը որևէ դեր չի կարողանում ունենալ որոշումներ ընդունելու վրա, վերածվում է իշխանության` Սահմանադրության պրոյեկցիայի, հասարակական կազմակերպությունները` պետության մինի-մոդելների, նույնատիպ կենտրոնացված համակարգով, որին մնում է միայն դրամաշնորհային ծրագրերով փող աշխատել հասարակական գործունեության անվան տակ:
Ուրեմն, 1995 թ. Սահմանադրությամբ ստեղծվեց մի ամբողջական ուղղահայաց հակաժողովրդավարական համակարգ, որի ճարտարապետը Տեր-Պետրոսյանն էր: Քանի որ երկիրը պատկանում էր մի մարդու և ոչ թե ամբողջ ժողովրդին, հետևաբար, մեկ ուրիշն այդ մի մարդուց կարող էր վերցնել այն, որն էլ եղավ 1998 թ. հեղաշրջմամբ:
Իհարկե, մարդիկ փոխվելու հատկություն ունեն, և կարելի էր ենթադրել, որ Տեր-Պետրոսյանը վերանայել է պետության կառուցվածքի մասին իր հայացքները, սակայն նա իր ելույթում չքննադատեց իր ստեղծած համակարգը և միայն խոսեց իր ռեժիմի ձեռքբերումներից: Իսկ նրա գաղափարական խոսափող «Հայկական ժամանակը» 1995-ի Սահմանադրության պաշտպանությամբ ցույց է տալիս, որ նախկին թիմը ոչ միայն գաղափարական փոփոխություն չի կրել, այլև հպարտանում է ու պաշտպանում իր ստեղծած հակաժողովրդավարական համակարգը: