Давид Мелик. David Meliq. Դավիթ Մելիք

[Мукик]

ԷՍԽԱՏԱԼՈԳԻԱ 1

"Լեռան քարոզ" շարքից

Մոտ է այն օրը, երբ պիտի փակվեն
Ճշմարտության դեմ մեր ականջները,
Երբ ճիշտը պիտի դառնա մի լեգենդ,
Որի մասին կհիշեն լոկ խելացնոր ծերուկները:
Այդ օրերին անկապ բառեր կբաժանվեն i-mail-ներով,
Որոնք կգան, որ, իբրև թե, զբաղեցնեն խոսքի տեղը,
Կերպարվեստը կապրի ոչ թե նկարներով,
Այլև դրանց բացատրությամբ,
Զառանցանքը կհամարվի ավագ որդին գիտակցության,
Ուրախության ժամին մարդկանց կմատուցվի մի քիչ օփիում,
Եվ կհղվեն ծափողջույններ ուրացողին
Երկրի բոլոր դահլիճներում,
Ոմանք էն հին "լավ տղերքից"
"Ճիշտ աբրելու" համար մղվող պատերազմում
Ոստիկանի համազգեստով պիտի շրջեն,
Եվ սրանք դեռ բոլորը չեն…





ԷՍԽԱՏԱԼՈԳԻԱ 2
"Լեռան քարոզ" շարքից

Երբ կգա օրը ինքնամաքրման
Եվ մենք կհիշենք մեր գործած
Բոլոր կեղտոտ գործերը,
Երբ որ ամոթը մամլիչի նման
Կսկսի ճզմել մեր հոգիները,
Մեր խղճին կիջնի հարվածը վերջին.
Ամենատես իր բարձունքից
Մեզ կժպտա ինքը՝ Տերը,
Իբրև նշան՝
Մեր մեղքերի վերջնական ու լրիվ ներման:




Մերկ կնոջ ձանձրույթը

Հախճապակյա մոխրամանի մեջ ծխացող
ծխախոտի արծաթավուն ծուխը ցնդեց,
հիմա նրա ամբողջ միտքը կլանել է
առաստաղին նստած սարդը,
կողք չի նայի. նա քնել է.
զզվելի է այս ամենը,
նույնիսկ գետնին ընկած գիրքը զզվելի է:
Մեղավորը իր մարմինն է,
ու անլուսին էս գիշերը,
ու էս քամին,
թեև քամին, միակն է , որ հաճելի է
դեռ էս ժամին…




ԱՂՈԹԻ՛Ր, ՔՈՒ՛ՅՐ ԻՄ

Գիշեր է նորից ու նորից՝ գրիչ,
նորից մենակ եմ, ների՛ր ինձ, քու՛յր իմ
որ ներշնչանքի պահերին կիզիչ
քո այտերի տեղ քարն եմ համբուրում,
իմ շիրմաքարը.
օ, երանություն,
օ,՜ սարսափ,
օ,՜գի՜ր…
Ես վախենում եմ, շատ եմ վախենում,
որ խոզ Սատանան նստած գեհենում
հետևում է ինձ.
քու՛յր իմ, աղոթի՛ր, ինձ նրան մի տուր:
Ես անկարող եմ ինքս պայքարել
իմ գրերի դեմ (կեղտոտ հավատամք),
աղոթի՛ր,քույր իմ, օգնի՛ր ինձ ապրել.
ես քեզ իմ բոլոր երգերը կտամ:

Դե աղոթի՛ր, քու՛յր, ճարն իմ փրկության
քո ձայնի մեջ է:
- Ես աղոթում եմ:





ԱՂՈԹԻ՛Ր, ՔՈՒՅՐ ԻՄll

Գիշեր է նորից ու նորից՝ գրիչ,
նորից մենակ եմ, ների՛ր ինձ, քու՛յր իմ,
որ այսօր նորից սառն ու ավերիչ
մահվան մատներն եմ խանդով համբուրում
քո այտերի տեղ.
բայց ես մաքուր եմ.
քու՛յր իմ, աղոթի՛ր մաքրության համար:
Աղոթի՛ր, քու՛յր իմ, աղոթիր հիմա՛,
որ մահը միայն որպես գիր մնա,
որ Արտակի պես ես ել չդառնամ
ինձ իսկ ղոստացված մահվան մարգարե:
Ես չեմ ճաշակել երջանկությունը
և վախենում եմ ,
որ ինձ խանգարեն ճանաչելու այն:
Մի՛ թող խանգարեն, աղաչում եմ, քու՛յր,
աղոթի՛ր մեռնող մաքրության համար:
Իմ գրերի դեմ կատաղի պայքար
ես հորիզոնից երկար եմ մղել,
բայց անիմաստ է, անհնար, իզուր,
իմ այդ պայքարը պարզապես խաղ էր:

Դե աղոթի՛ր, քու՛յր,
ես պատերազմել իմ գրերի դեմ
ի վիճակի չեմ:

-ես աղոթում եմ:

[Мукик]

Ճառ՝ կարդացած անկողնում ՀՀ անկախության 15-ամյակի առիթով

Արդեն հարյուրերորդ անգամ էսօրվա մեջ
հեռուստացույցը նորից պտտեց
ի՛մ նախագահի ճարտար ելույթը,
և ես հպարտ եմ...
և ես հպարտ եմ,
որ թքած ունեմ այ էդ տեսակ ելույթների,
այ էդ տեսակ թերզարգացած ճիվաղների,
ու նրանց հլու ստրուկի նման
անխոնջ ծառայող, անամոթ, անկամ
քծնողների ողջ բանակի վրա:
Եվ ես հպարտ եմ , որ թքած ունեմ
անկախության այն ընբռնման վրա,
որ նրանք ունեն:
Եվ ես հպարտ եմ,
որ եթե անգամ էլ բան չմնա,
ու էս անգամ էլ վարտիքս ծախեն
պարսիկին, ռուսին, կամ իբրև ընծա
Բրյուսել ուղղարկեն,
կամ էլ սերժական ոճով մշակեն
ինձ մութ ու խոնավ ինչ-որ խցերում,
նրա համար, որ չեմ գնահատում
ձեռքբերումները... ազատությունը...
մեկ է չեն ծախի ու չենշ ղթայի
իմ մեջ ծփացող ազատությունը:

[Мукик]

ՄԵՂՔԻ ՊԱՏՄՈՒԹՅՈՒՆ

Նույնիսկ թանաքն եմ ափսոսում,
այս պատմությունը գրելու համար:
Գրածս ի՞նչ է՝մեղքի պատմություն՝
իմ նախամոր հետ ինչպես շնացա:


I

Տասնյոթամյա պատանի էի դեռ՝
մաքուր, անբասիր,
որը խորշում էր
հանց միայն այդ մեղք
բառը լսելուց,
որը խորշում էր
իրեն իսկ անձից,
երբ որ սեփական
կաշին փրկելու
բնազդից դրդված
սուտ խոսք էր ասում:

II

Դու հայտնվեցիր
ինձ՝ անմեղիս դեմ
իբրև քրմուհի,
մարգարեուհի
ու հավատացրիր,
թե կարող ես տալ
գանգս ծվատող
բոլոր հարցերի
պատասխանները,
և քանի որ ես
հավատում էի
բազում հաստափոր
գրքերում գրված
սին հեքիաթներին
մեծ սիր մասին,
քեզ հետ գնացի
դեպի անկողին,
որտեղ էլ դու ինձ
առաջին անգամ
քո մեծ ուսմունքի
դասը տվեցիր:

III

Դու բացատրեցիր,
որ այս աշխարհում
երբևէ եղած,
կամ թե լինելիք
կրոնների մեջ
չկա մի չնչին
իսկ տարբերություն.
դրանք բոլորն էլ
աստծո են պաշտում:
Իսկ մեծագույնը
աստվածների մեջ
Էրոսն է Մեծ՝
արքան հաճույքի:
- Իսկ Սերն աստված չէ,-
ասում էիր դու,-
նա հրեշտակ է,
ծառան Էրոսի:

IV

Ես հավատացի,
բայց և հիշեցի,
որ ինչ-որ մի տեղ
ինչ-որ ժամանակ
ես կարդացել եմ
պատվիրանն Աստծո,
որն արգելում էր
մարդկանց շնանալ:
Եվ ես հասկացա,
որ դու Եվան ես,
քեզ սատանան է
ուղարկել ինձ մոտ,
որ ամեն գնով
համոզես դու ինձ
համտեսել պտուղն
արգելված ծառի:

V
Սակայն ճամփեքով
Ադամի անցած
ես էլ գնացի...

Հա դե ի՞նչ անենք...
կյանքն է այդպիսին:





Սափրագլխի սիրաբանությունը
(Ժարգոնից թարգմանեց հայերեն ու մի կերպ
խմբագրեց՝ Դ. Մելիք)


Ոչինչ չկա զարմանալու,
Ի՞նչ եք այդպես շշմած նայում,
Ես ասացի պարզապես,
Որ ուզում եմ համբուրել Ձեզ:

Իսկ ի՞նչ պետք է էլ ասեի,
Որ առանց Ձեզ ես կյանք չունե՞մ,
Որ կյանքից շատ Ձեզ սիրու՞մ եմ,
Այդպե՞ս պետք է քարշ տաի Ձեզ անկողին :

Բայց, սիրելի՛ս, ես նմա՞ն եմ,
Հոգնածագույն էն տպերին,
Որ փողի տեղ կարիքն ունեն
Արդեն խամրող ձեր աչքերի:

Լա՛վ, էդ դեպքում էսպես անենք...
Սիրո հարցով վաղը եկեք...
Ժամը չորսին... կզրուցենք...
Գուցե... տեսնենք...





ՊԱՏԳԱՄԱՎՈՐԸ

Ծաղկող ու հզոր մի երկրում
Ապրում էր Անդո անունով մի մարդ,
Նա ճիշտ ջոկող էր աշխատում բակում,
Ու ամբողջ քուչեն հարգում էր նրան:

Լավ քեֆչի մարդ էր ու ոսկեբերան,
Բաժակաճառեր կարող էր ասել,
Որ գիտուն մարդիկ ապշած կմնան,
Յապոնչիկին էլ անձամբ էր տեսել:

Ապրում էր Անդոն՝ համեստ, իր համար,
Ոչ մեկի հավին "քշա" չեր ասում,
Հենց-ընենց տեղը մարդկանց չեր բարձում,
Այլ ճիշտն էր ջոկում անխոնջ ու համառ:

Մի օր էլ կարգին տղերքը եկան,
Հարգին-պատվեցին, մեդալ տվեցին,
Ընտրին-լցրեցին, դզին-փչեցին
Ու մեր Անդոին ճամփու դրեցին...
....ու՞ր... խոր-հըր-դա-րան:





***

Ես խելագար եմ.
նա ցնցեց իմ հոգու աշխարհը:
Ու փույթ չէ, թե գիշերը երկար է,
ու փույթ չէ, թե վաղը
ձանձրույթն ու ցուրտը ինձ կխանգարեն
երջանիկ լինել:
Հիմա ես պարում եմ,
ես հիմա խելագար եմ.
նա ցնցեց իմ հոգու աշխարհը:


Հիմա ցնցվում են բոլոր ջղերս:
Եվ հիմա ես շնչում եմ այնպես,
կարծես թե դեռ նոր ծնվում եմ,
կարծես թե նորից կյանքը սիրում եմ,
կարծես՝ մեռնում եմ,
կարծես՝ մեռնում եմ՝
մենակությունից,
ու մենության մեջ կարծես՝ զգում եմ
ես ջերմությունը հարազատ հոգու:

Ու ես պարում եմ,
ու չեմ ամաչում, որ խելագար եմ.
ցնցվել է իմ հոգու աշխարհը:

[Мукик]

Էն կռիվները, որ մենք տվեցինք,
էն բարձունքները, որ գրավեցինք,
էնքան արյունը, որ մենք թափեցինք
հանուն հաղթության,
երբեք հաղթանակ չտվեցին մեզ:

Էն վանդակները, որ մենք փշրեցինք,
Էն պարիսպները, որ կործանեցինք,
Փշալարերը, որ կտրատեցինք
ձեռքերով դատարկ,
Ազատման հույսն իսկ չտվեցին մեզ:

Էն տաճարները, որ մենք շինեցինք,
էն կանայք, որոնց մենք սեր տվեցինք,
Էն աղոթքները, որ մենք հղեցինք
երկնքին, մարդկանց,
մխիթարություն չտվեցին մեզ:

Եվ վշտի ծովը ափաերից ելավ,
ու ծածկեց հայտնին ու հասկանալին,
և մենք չիմացանք, թե ինչպես եղավ,
որ լոկ տատասկներ հանդիպեց կյանքի
մեր ճանապարհին:


Իսկ նա, ում որ մենք կարոտ մնացինք
կյանքում մեր անկյանք,
ում մոտ հասնելով ուշաթափվեցինք,
ում առջև բազում մոմեր վառեցինք
հավատարմության,
անհաղորդ մնաց ինչպեր մեր վշտին՝
ափերից ելած,
այնպես էս՝ հուսո լեռանը կառչած
տապանի մեջ մեր սարքած դրախտին:

[Мукик]

ԱՊՈԿԱԼԻՊՍԻՍ

Ինչի՞ համար է էս ամեն ինչը:
Էլի որերորդ անգամ կրկնվեց նույն պատմությունը:
Եթե կա իմաստ,
ինչու՞ է այդքան խորը թաքնվել:
Եվ ո՞րն է գինը իմ երակների չթափված արյան.
ունայնությու՞նը:


Այսօր հերթական անգամ քնեցի
չսիրածիս հետ,
ու երազիս մեջ մորթեցի նրան:

Էլի պատռեցի հինգ վայրկյան առաջ
գրածս չքնաղ անմտությունը:

Նաեցի դեռ նոր դպրոցն ավարտած
կույսի աչքերին,
և ինձ վախեցրեց այնտեղ կուտակված
պոռնկությունը
(և անկասկած ոչ առաջին անգամ):

Էլի մի անգամ կշռաքարի տեղ
օգտագործեցի ձեռքիս ածելին
ու իմ ունեցած հույսի նշույլը.
վերջինն ավելի ծանր դուրս եկավ,
և ես ամեն ինչ թողեցի նույնը:

Հինգ վայրկյան առաջ էլի ինչ որ տեղ՝
ինչ որ հեռավոր մի սոմալիում
մեկը մահացավ՝
դեռ չճաշակած երջանկությունը,
և մահվան պահին նա մտածում էր,
թե արդյոք իրեն գոնե հիշու՞մ են:
Հա՛, ես հիշում եմ,
և ամեն անգամ հենց այն ժամանակ,
երբ նա մեռնում է,
բայց չէ՞ որ դա չէր նրա երազած
երջանկությունը:

Կինը ձանձրույթից նորից լքում է
սիրած ամուսնուն գիշերվա կեսին,
ու զանգում է ինձ,
իսկ առավոտյան վերադառնում է,
ու երկու օրից էլի նույն բանը:

Երկրի նույն կետում նույն պատերազմը
նույն պատրվակով էլի խլում է
կյանքը ութամյա թուխլիկ ու համով
այն աղջնակի,
իսկ ես ու իմ հարևանը այդ նույն պահին
տխրում ենք իմ մեքենայի նոր քերծվածքից
(բայց ես գազա՞ն եմ):

էլի մի անգամ կշրաքարի տեղ
օգտագործում եմ ձեռքիս ածելին
և իմ ունեցած հույսի նշույլը.
և էլի՝ նույնը…



Ի՞նչ եմ զառանցում ինչ որ հեռավոր
մի սոմալիում մեռնող ջահելի,
կամ պատերազմում զոհված աղջկա
և կարեկցանքի ու ցավի մասին:
Այսօր մեկնում եմ (ո՛չ թղթի վրա,
ո՛չ, իրականու՛մ, հե՛նց որ վերջացնեմ
այս գրությունս):
Թողնում եմ տունս ու բոլոր նրանց,
որ ինձ սիրում եմ,
Թողնում եմ թեթև քերծված մեքենաս,
ես լքում եմ ինձ,
և ես ազատ եմ. ես չունեմ ոչինչ՝
ո՛չ հույս, ո՛չ երազ, ո՛չ երջանկություն.
ես չունեմ ոչինչ…
արդեն մեկնում եմ, ձեզ կկարոտեմ,
և մի օր, գուցե, կգաք երազիս:
Գրեք ինձ. հասցես՝ Ապոկալիպսիս:

[Meliq]

Առաջին ռուսերեն բանաստեղծությունս, առաջինն էստեղ որոշեցի ներկայացնել, գնահատեք, խնդրեմ.


Лишь метро сближает людей,
лишь- тестное пространство:

-Дыши, милая, на моей груди!
Можешь прижатся!

Ведь даже с мужем
в потной постеле
ты не была вчера ближе,
чем мы сейчас...

Дыши, милая!
Не напригайся!
И зря не вздыхай
о том, что раньше
не встретились мы:

Не твоя душа тянется к моей,
это метро сближает нас,
это- тестное пространство.



Vitaminka anaknkal el ches aneleu?

[Русалочка]

очень красиво :dgfdg: