Дневник Русалки...

[Русалочка]

Приснись мне сегодня, пожалуйста -
Я так по тебе скучаю.
Но только приснись не из жалости,
А так, как будто случайно...

[Русалочка]

я думал, сердце позабыло
способность лёгкую страдать,
я говорил: тому, что было,
уж не бывать! уж не бывать!

прошли восторги, и печали,
и легковерные мечты...
но вот опять затрепетали
пред мощной властью красоты...

[Русалочка]

Он уходил,
Она молчала.
А ей хотелось закричать:
"Постой, давай начнем сначала,
Давай попробуем начать!"
Но все-таки не закричала.
Он уходил,
Она молчала.
Он оглянулся у порога,
Свою решительность кленя;
Хотел он крикнуть:
"Ради Бога, Верни меня,
Прости меня!"
Не крикнул и не подошел.
Она молчала...
Он ушел.......

[MONK]

Krasiv@e stixi.

[Русалочка]

Krasiv@e stixi.

[Русалочка]

«Прости»



На асфальте надпись, как загадка,
Не перешагнуть, не обойти –
Ночью кто-то написал украдкой
Слово наболевшее «Прости».

Боль вины так в ком-то накипела,
Жить с ней больше не хватает сил,
У обиженного, словом или делом
Человек прощенья попросил.

Написал в надежде, чтоб заметил,
Слово стороной не обходил
И пускай словами не ответил,
Только бы поверил и простил!

На асфальте броско, ярко светит
Слово-покаяние «Прости»,
Чтобы всем обиженным на свете
Груз обиды в сердце не нести.

[Русалочка]

Պարույր Սևակ
Նամակ

Նա՞ է գրում ինձ
Թե՞ ես եմ գրում իմ հարազատին՝
Ինքս էլ չգիտեմ.
"Արդյոք քեզ եր՞բ եմ, ե՞րբ եմ տեսնելու...
Ձմե՛ռ ու ամա՜ռ,
Աշո՛ւն ու գարո՜ւն...
Իսկ ո՞ւր է տարվա մե՛ր եղանակը,
Այն հինգերորդը..."



Նա՞ է գրում ինձ
Թե՞ ես եմ գրում իմ հարազատին՝
Ինքս ել չգիտեմ.
"Դու նկատե՞լ ես. ձմեռ ժամանակ
Անհնարին է անցնել անտառի այն ծանոթ տեղով,
Որով անցել ես ամռան օրերին,
Քանի որ ցրտից սաստիկ կուչ գալով
Ու ձյան բեռան տակ ճկվելով խղճուկ`
Ոստ ու ճյուղերը փակում են ճամպադ,
Իսկ մթնշաղին կամ աղջամուղջին`
Ճանկռում են դեմքդ,
Աչքիդ սպառնում:
Ես քայլում էի աղջամուղջի մեջ,
Ու քայլում էի նաև ... մտացիր:
Մտացի՞ր արդյոք, մտամփո՞փ արդյոք,-
Մի՞թե նույնը չէ:
Ու ես հասկացա,
Որ երբ հուզված ենք`
Մենք թաքցընում ենք մեր խեղճ ձեռքերը,
Երբ անվստահ ենք`
Մենք թաքցընում ենք մեր խեղճ ոտքերը.
Իսկ ե՞րբ են մարդիկ թաքցնում դեմքը
Գուցե ամոթի՞ց
(Ես չե՛մ ամաչում իմ սիրո համար)
Գուցե կարոտի՞ց
(Ես ուզում եմ քեզ տեսնել բա՛ց աչքով):
Գուցե ճանկըռտող ճյուղերի՞ց այս չար
Գուցե այս ցրտի՞ց որ ճկում է ինձ
Եվ ստիպում է կուչ գալ խեղճորեն
(Կուչ գալ եմ ուզում քո՛ թևերի տակ)" ...



Նա՞ է ավարտում, թե՞ ես նրա տեղը,-
Ինքս էլ չգիտեմ.
"Իմ այս հարցերին մի՛ պատասխանիր,
Բայց պատասխանիր լոկ իմ մե՛կ հարցին:

Գարունը անցավ` ես քեզ չտեսա,
Ամառը անցավ` ես քեզ չտեսա,
Աշունը անցավ` չտեսա ես քեզ,
Ձմեռն էլ կանցնի` չեմ տեսնի ես քեզ...

Իսկ ո՞ւր ե տարվա մե՛ր եղանակը,
Այն հինգերորդը ... մի՞թե չի գալու" ...