Ծիծաղով է ծնվում գյումրեցին, ծիծաղով շնչում, ծիծաղով ապրում, ծիծաղով հյուրասիրում, ծիծաղով լացում, ծիծաղով էլ մեռնում:
Ամեն մի տհաճ երևույթ ծիծաղի փոխում և ծիծաղով խաղաղեցնում վեճ ու խոսակցություն: Ասեմ, որ մեծ խոսելն ու գլուխ գովելն նույնպես Գյումրիից է դուրս եկել. դե ով ունենար գյումրեցու պես գլուխ, որ չգովար: Գյումրեզին սիրում է ամեն ինչի մեծը. և' լավի, և' վատի և ասում. նույնիսկ մարդու հոգեառն էլ բդի մեծ եղնի:
Գյումրեցիք թասիբ ու ղեյրաթով ժողովուրդ են:
Երբ գյումրեզին եկեղեցի է քնում, առաջինը աղոթում է ծնողների համար, երկրորդը՝ բարեկամների, ապա մտերիմների ու հարևանների, նոր իր ընտանիքի անդամների, և վերջում իր համար:
Ասեմ, որ Լեննական անունը վերցված է լեն ու բոլ բառակապակցությունից, իսկ ինչու՞ Գյումրի, որովհետև էնտեղ լիքը գյումրեցի կապրի:
Երբ Ռուբեն Գասպարյանին հարցնում են, թե Գյումրիում ինչ լավ բան կա, նա պատասխանում է. «Շատ լավ բաներ կան, օրինակ լավ գերեզմաններ կան, կմտնես, մեռնելդ կուգա»:
Այ, եթե երկրաշարժ չեղներ, Գյումրին Լաս-Վեգասի պես քաղաք կեղներ: Իսկ երկրաշարժը շատերի համար ժաշք էր, շատերի համար էլ հրաշք: Երկրաշարժին խալխի մեռելների հաշվին շատ մարդ հարստացավ:
Շատ յոլ ու ղայդով քաղաք է Գյումրին: Օրինակ, Աստված մի արասցե, եթե մեկի տունը մարդ էր մեռնում, հանգուցյալի հարազատները տեղյակ չէին լինում, թե մեռելը ոնց էր թաղվում: Ծանոթ, բարեկամ, մտերիմ, հարազատ, հավաքվում հոգում էին ծախսերը և մեռելի տիրոջ հոգսը թեթևացնում: Սա մի բացառիկ երևույթ էր, որը հատուկ էր միայն Գյումրուն ու Գյումրեցուն:
Գյումրեցոնց ժամադրության ձևն ու տեղը մեկն էր.
«Ծո, իրիկունը վարը կեղնիս
շարունակելի....
Reply With Quote