Եկեք խոսենք Հայերեն

[Охотница]

Մենակ-մենակ, չէ?

Էնքան աչքով տվեցիր, բան էլ չկերա: Ախորժակս փախավ: Էս քանի օր ա էդ մածունը առել եմ, որ սպաս սարքեմ, չի սարքվում, մնացել ա վրաս: )))

[MONK]

Էնքան աչքով տվեցիր, բան էլ չկերա: Ախորժակս փախավ: Էս քանի օր ա էդ մածունը առել եմ, որ սպաս սարքեմ, չի սարքվում, մնացել ա վրաս: )))

Բայց ինչ նաֆսել եմ նաֆսել էէէէ
Մյուս անգամ պետք է հիշել, որ մենակ-մենակ չի կարելի Թե չէ որ աչքով եմ տվել...

[HayArtsiv]

Էնքան աչքով տվեցիր, բան էլ չկերա: Ախորժակս փախավ: Էս քանի օր ա էդ մածունը առել եմ, որ սպաս սարքեմ, չի սարքվում, մնացել ա վրաս: )))

ՄՈՆԿ ջան, ինչի՞ ես Վիտամինկային շփոթեցնում..
քիչ աչքով տուր, թող կարողանա կենտրոնանալ ու մածունի վերջը տալ..

[HayArtsiv]

Վիտամինկա

[MONK]

ՄՈՆԿ ջան, ինչի՞ ես Վիտամինկային շփոթեցնում..
քիչ աչքով տուր, թող կարողանա կենտրոնանալ ու մածունի վերջը տալ..

Արծիվ ջան, ես դրս հետ ընդհանրապես կապ չունեմ: Տես այստեղ մենք Վիտամինկային ոչ աչքով էինք արել , ոչ էլ ձեռքով ,

Ես կարծեմ խոսակցության թելը կորցրի:
Լավ եկեք խոսենք... սիրո մասին: Կամ մածուն ուտելու մասին: Մի խոսքով, սերը սուտ չի, բայց ես գնացի մածուն ուտելու:

բայց դե նրա մտքի պարանը...ներողություն, թելը էլի կտրվել էր: Դա ուղղակի ուտելիքի նկատմամբ ունեցած բնածին թուլությունից է:
Կարող ես վստահ լինել, որ երբ իրար էր խառնել սերն ու մածունը, խոսքը բոլորովին էլ զգացմունքի մասին չէր, այլ կաթի սերի:
Հուսամ Վիտամինկան նեղացկոտ չի, թե չէ վերջս եկել է...

[Охотница]

Արծիվ ջան, ես դրս հետ ընդհանրապես կապ չունեմ: Տես այստեղ մենք Վիտամինկային ոչ աչքով էինք արել , ոչ էլ ձեռքով ,


բայց դե նրա մտքի պարանը...ներողություն, թելը էլի կտրվել էր: Դա ուղղակի ուտելիքի նկատմամբ ունեցած բնածին թուլությունից է:
Կարող ես վստահ լինել, որ երբ իրար էր խառնել սերն ու մածունը, խոսքը բոլորովին էլ զգացմունքի մասին չէր, այլ կաթի սերի:
Հուսամ Վիտամինկան նեղացկոտ չի, թե չէ վերջս եկել է...

Այդ թուլությունս բնածին չի: Փոքր ժամանակ այնքան քիչ էի ուռում, հիմա էլ ուտում եմ քիչ, բայց выборочно (ամեն ինչ չեմ ուտում) և հաճույքով:
Էպոսը բա ասում ես, կիսատ մնաց, ոչինչ, մուզան կգա, սպասի:

Բայց նեղացա:

[MONK]

Այդ թուլությունս բնածին չի: Փոքր ժամանակ այնքան քիչ էի ուռում, հիմա էլ ուտում եմ քիչ, բայց выборочно (ամեն ինչ չեմ ուտում) և հաճույքով:
Էպոսը բա ասում ես, կիսատ մնաց, ոչինչ, մուզան կգա, սպասի:

Բայց նեղացա:

Լավ, բնածին չի, ձեռքբերովի է, բայց դա կա: Ինձ թվում է, որ ցիտրուսային բաներ չես սիրի: Այլապես կլինեիր ոչ թե Վիտամինկա, այլ Վիտամինցէ:
Իսկ մուսադ ուր է գնացել որ? Երևի սարքածդ համով բաները դու էլի մենակ-մենակ կերել, իսկ իրեն սոված ես պահել, դրա համար էլ թողել-գնացել է:

Չեմ հավատում