Արա հո դե զոռով չի, չեն հասկանում մեր Հայաստանի հայերը...պիտի կյարաբաղցի լինես, որ բանակում ապրես...Originally Posted by ХичКОК
Արա հո դե զոռով չի, չեն հասկանում մեր Հայաստանի հայերը...պիտի կյարաբաղցի լինես, որ բանակում ապրես...
Плохая примета – сесть на тюбик вазелина.
«ՈՉ ՄԻ ՄԻՋԱԴԵՊ ՉԻ ԿՈԾԿՎԵԼՈՒ, ՈՉ ՄԻ ՀԱՆՑԱԳՈՐԾՈՒԹՅՈՒՆ ԱՆՊԱՏԻԺ ՉԻ ՄՆԱԼՈՒ»
«Առավոտի» բացառիկ հարցազրույցը պաշտպանության փոխնախարար, գեներալ-մայոր Վլադիմիր Գասպարյանի հետ
- Պարոն Գասպարյան, եկեք սկսենք բանակում վերջին ամենաաղմկահարույց միջադեպից, երբ ԼՂՀ-ի պաշտպանական դիրքերում սպանվել է 4 զինծառայող եւ նույնքան մարդ վիրավորվել է:
- Գործը ամբողջությամբ բացահայտված է: Զինծառայող Մանվել Հազրոյանը ինքնախոստովանական ցուցմունք է տվել, ընդ որում՝ փորձում է «հերոսանալ» եւ չի զղջում իր կատարած ոճրագործության համար: Վիրավոր զինվորներից երկուսը, իրարից անկախ, իրենց ցուցմունքներում հաստատել են նախաքննության վարկածը: Երրորդ վիրավորը նույնպես, Աստծո օգնությամբ, մոտ օրերս կսկսի խոսել: Հետաքրքիր է, որ սկզբնական շրջանում Հազրոյանը, պատասխանատվությունից խուսափելու համար, կատարվածը ներկայացնում էր իբրեւ հակառակորդի դիվերսիոն գործողություն, բայց իմանալով, որ երեք զինծառայող ողջ են մնացել, փոխեց իր ցուցմունքը՝ մոտենալով ճշմարտությանը: Իմ կարծիքով, որոշ դետալներում նա ամբողջ ճշմարտությունը չի ասում, բայց դա քննիչների, փաստաբանների, իսկ այնուհետեւ նաեւ՝ դատարանի խնդիրն է: Անձամբ ինձ համար այս գործում մութ տեղեր չկան: Իհարկե, պետք է կատարվեն բոլոր անհրաժեշտ փորձաքննությունները, վիրավորները պետք է ապաքինվեն, որից հետո գործը կուղարկվի դատարան:
- Իսկ դրվա՞ծ է արդյոք զորամասի հրամանատարների պատասխանատվության հարցը:
- ԼՂՀ պաշտպանության բանակում կատարվում է ծառայողական քննություն, որը կպարզի բոլորի պատասխանատվության չափը: Բայց ուզում եմ շեշտել, որ այս ողբերգությունը չի ունեցել նախապատմություն, չի եղել ծեծ, ստորացում, չեն եղել հին հաշիվներ, վրեժ: Դեպքերը զարգանում էին շատ արագ, դինամիկ, իսկ պատճառը դատարկ էր ու չնչին: Սակայն չմոռանանք նաեւ, որ այդ ամենը տեղի է ունեցել շփման գծում՝ դրան հատուկ հոգեբանական լարվածությամբ:
- Անցած ամիս զինծառայող է սպանվել նաեւ Գեղարքունիքի մարզի Ճամբարակի զորամասում: Խոսքը Ռոբերտ Ավետիսյանի մասին է:
- Ի տարբերություն Ձեր նշած նախորդ դեպքի, այստեղ դեռեւս աշխատանքի մեծ ծավալ կա կատարելու: Ես քննիչ չեմ եւ կարող եմ արտահայտել միայն իմ՝ փոխնախարարի կարծիքը՝ չփորձելով, սակայն, խախտել որեւէ մեկի անմեղության կանխավարկածը: Արդյոք պահակակետերում կանգնած զինվորները իսկապե՞ս չէին հասկանում, թե ով է գալիս, ու այդ պատճառով էին կրակ արձակել եւ, հետեւաբար, արդյոք դա ծառայողական կանոնների խախտո՞ւմ էր, թե՞ սպանություն՝ այդ հարցերի հստակ պատասխանը պետք է տա հետագա քննությունը:
- Իրավապաշտպան Արթուր Սաքունցի տվյալներով, այս տարի բանակում մահվան ելքով ավարտված 44 միջադեպերից միայն 7-ն են արդյունք դարձել հակառակորդի գործողությունների: Կարո՞ղ եք մեկնաբանել այդ թիվը:
- Այս պահին ես չեմ կարող տալ տարվա ամփոփումը, հունվարի սկզբին մենք կներկայացնենք ամբողջական տվյալների վերլուծությունը եւ դրա համեմատությունը նախորդ տարվա հետ՝ բաժանելով ժամկետային եւ պայմանագրային ծառայողներին, զինվորներին եւ սպաներին, ծառայության հետ կապված եւ չկապված դեպքերը եւ այլն: Իսկ իրավապաշտպաններին ես խորհուրդ կտայի որեւէ բան հայտարարելուց առաջ խորանալ իրավական եւ բուն բանակի խնդիրների մեջ: Ես չեմ կարծում, որ արտասահմանյան դրամաշնորհներով ապրելը ինքնին ենթադրում է պրոֆեսիոնալիզմի, պարկեշտության կամ հայրենասիրության ավելի բարձր մակարդակ: Չեմ կարծում նաեւ, որ «գրանտի» չափը կախված է նրանից, թե որքան սեւ գույներով կներկայացվի իրականությունը: Համենայնդեպս, հուսով եմ, որ այդպես չէ:
- Լրագրողները եւ իրավապաշտպանները բողոքում են նաեւ, որ բանակում կատարված դեպքերի մասին պաշտոնական տեղեկատվությունը հաղորդվում է ուշացումով, ինչը կասկածների տեղիք է տալիս:
- Ձեր այդ կասկածները բացարձակապես անհիմն են: Պաշտոնապես հայտարարում եմ. բանակում ոչ մի միջադեպ չի կոծկվելու, եւ ոչ մի հանցագործություն անպատիժ չի մնալու: Եկեք փորձենք իրար հասկանալ՝ դա է ամենակարեւորը: Ես ձեզ հասկանում եմ. ձեզ՝ լրատվամիջոցներիդ պետք է շուտ իմանալ փաստի մասին եւ որքան հնարավոր է՝ արագ հաղորդել՝ առաջ անցնելով մրցակիցներից: Ոմանց էլ պետք է քաղաքական, գրանտային, նյութական, անձնական պատճառներով բանակում կատարված դեպքերը շահարկել՝ իրականությունը խեղաթյուրելով: Հիմա ես բացատրեմ, թե մենք ինչպես ենք աշխատում, որ դուք հասկանաք՝ ուշացումով հայտնելը իմ քմահաճույքը չէ: Բանակում տեղի է ունենում միջադեպ: Պարզելու համար, թե ինչ է կատարվել, այստեղից՝ Երեւանից, պարտադիր պետք է համապատասխան մասնագետներ մեկնեն դեպքի վայր: Դուք չեք ուզում, չէ՞, որ մենք չճշտված, ոչ ստույգ տեղեկատվություն հայտնենք: Դեպքի վայր հասնելու համար պետք է առնվազն մեկ ժամ՝ կախված հեռավորությունից, դա կարող է լինել մի քանի ժամ: Եթե միջադեպը տեղի է ունեցել գիշերը կամ շփման գծի մոտակայքում՝ դա էլ հավելյալ ժամանակ է խլում: Միայն որոշ քննչական գործողություններից հետո ենք մենք իմանում իրադարձությունների նախնական պատկերը: Բայց դա դեռ ամբողջը չէ. եթե միջադեպը լուրջ է, մենք, տեղեկատվություն հայտնելուց առաջ, պետք է ապահովենք դրա մասնակիցների հարազատների անվտանգությունը: Ինձ թվում է, եթե մարդը իրեն նվիրել է իրավապաշտպանությանը, այդ տարրական ճշմարտությունը նա պետք է իմանա. մենք չենք կարող թույլ տալ, որ մի ողբերգություն պատճառ դառնա այլ ողբերգությունների: Ահա եւ ստացվում է, որ միջադեպի եւ տեղեկատվությունը տարածելու միջեւ ժամանակահատվածը տեւում է մի քանի ժամից մինչեւ մեկ օր: Այլ կերպ չի կարող լինել եւ չի լինի: Բայց դա չի նշանակում, որ մենք ցանկանում ենք ինչ-որ բան թաքցնել կամ ինչ-որ մեկին պատասխանատվությունից ազատել: Կրկնում եմ եւ խնդրում եմ դա գրել խոշոր տառերով. ԲԱՆԱԿՈՒՄ ՈՉ ՄԻ ՄԻՋԱԴԵՊ ՉԻ ԿՈԾԿՎԵԼՈՒ, ՈՉ ՄԻ ՀԱՆՑԱԳՈՐԾՈՒԹՅՈՒՆ ԱՆՊԱՏԻԺ ՉԻ ՄՆԱԼՈՒ՝ անկախ նրանից, թե ով է այդ հանցագործությունը կատարել:
- Մեր գործընկերուհու եղբոր՝ Արտակ Նազարյանի դեպքի մասին: Հարազատները չեն հավատում, որ նա ինքնասպանություն է գործել:
- Չեմ ուզում այդ դեպքի վերաբերյալ երկար ծավալվել՝ նոր կրքեր չբորբոքելու համար: Կարող եմ ասել միայն, որ Արտակը կիրթ, դաստիարակված սպա էր: Կարող եմ վստահեցնել նաեւ, որ գործը քննողներին հրահանգ է տրված որեւէ վարկածի նկատմամբ կանխակալ վերաբերմունք չդրսեւորել: Եվ վերջապես, ինչպես այդ դեպքում, այնպես էլ ցանկացած պարագայում բոլորը պետք է հաստատ իմանան. եթե արյուն է թափվել, ոչ մեկ չի կարողանա այդ արյունը մարսել:
Շարունակելի
- Կիրթ, դաստիարակված մարդը գնում է բանակ եւ ընկնում է կրիմինալիզացված միջավայր...
- Բանակում կրիմինալիզացված միջավայր չկա: Դուք ի՞նչը նկատի ունեք:
- Բարքերը, մտածելակերպը, բառապաշարը:
- Բանակում զինծառայողները խոսում են այն լեզվով, որը դուք եք նրանց սովորեցրել, դավանում են այն արժեքները, որոնք դուք եք նրանց ներարկել: Դուք՝ ծնողներդ, դպրոցը, փողոցը, լրատվամիջոցները, հատկապես հեռուստատեսությունը՝ իր կրիմինալ սերիալներով եւ բռնության անվերջ տեսարաններով: Մենք ստանում ենք, կոպիտ ասած, մարդկային այն «հումքը», որը դուք եք մեզ տրամադրում, չենք կարող նոր «հումք» ստեղծել, կարող ենք միայն հղկել այն, ինչ կա: Մեր գերխնդիրն է ստեղծել ավանդույթներ՝ պատվի, հայրենասիրության մասին հստակ պատկերացումներ: Եվ նորից՝ դա բանակը միայնակ չի կարող անել, դա պետք է անի ամբողջ հասարակությունը: Թե չէ՝ մեղադրելը հեշտ է:
- Արդեն երեք տարուց ավելի է՝ կառավարության շենքի մոտ ցույց են անում Տիգրան Օհանջանյանի ծնողները: Նրանք վստահ են, որ իրենց որդին չի էլեկտրահարվել՝ նրան սպանել են:
- Ես մի քանի անգամ հանդիպել եմ Տիգրանի ծնողների հետ: Ինձ համար ակնհայտ է, որ նախկինում այդ գործով քննիչները սխալներ են թույլ տվել: Այժմ բողոքողները ունեն փորձաքննության խնդիր, եւ ես աշխատում եմ ընդառաջ գնալ նրանց: Ինչպես այս, այնպես էլ բոլոր նման դեպքերում, ես խորհուրդ կտայի խնդիրը չքաղաքականացնել, չօգտագործել մարդկանց վիշտը քաղաքական նպատակների համար, չխոսել ողբերգական միջադեպերի մասին քաղաքական լեքսիկայով: Դա ամենեւին չի նպաստում խնդիրների լուծմանը:
- 2007 թվականին տեղի ունեցած այդ դեպքի կապակցությամբ օրվա պատասխանատու Կարախչյանին եւ հերթապահ Մարգարյանին նկատողություն էին հայտարարել: Սակայն հետագայում նրանք ստացել են մայորի, իսկ այնուհետեւ՝ գնդապետի կոչումներ:
- Այդ կամ այն սպան կարող է սխալի համար պատժվել, իսկ հետո լավ ծառայության համար խրախուսվել: Ես այստեղ որեւէ արտառոց բան չեմ տեսնում:
- Երբ ես youtub-ում տեսա կադրերը, որտեղ սպան ստորացնում է զինվորներին, բնական է, որ միանգամից այդ զոհերի տեղը պատկերացրեցի իմ երեխային եւ մեծ ցանկություն ունեցա այդ սադիստին ոչնչացնելու: Իսկ Դուք ի՞նչ զգացիք:
- Ես չէի հավատում, որ դա տեղի է ունեցել մեր բանակում: Աշխատելով այդ գործի վրա՝ դարձյալ չէի ուզում հավատալ: Ինչ վերաբերում է Ձեր ասածին... Երբ մենք ձերբակալեցինք մայոր Սասուն Գալստյանին, ինձ զանգահարեցին բազմաթիվ հայտնի դեմքեր, այդ թվում՝ պատգամավորներ, եւ ցանկություն հայտնեցին գալ եւ հաշվեհարդար տեսնել այդ անձնավորության հետ: Ես դա ոչ միայն չեմ խրախուսում, այլեւ խստորեն հրահանգել եմ, որպեսզի այդ մայորի գլխից հանկարծ մազ չպակասի: Որովհետեւ, եթե ես ապտակեմ այդ մարդուն, ապա ինչո՞վ եմ նրանից տարբերվելու: Մի բանի վրա էլ եմ ուզում Ձեր ուշադրությունը դարձնել: Զինծառայողներից մեկի հայրը, որը կատարել է այդ տեսագրությունը, փոխանակ այն youtub գցելու, պետք է գար մեզ մոտ: Պատկերացրեք, որ այդ «երեւույթը», ենթադրենք, մոլագար լիներ, եւ այն ժամանակ, որ մենք նրան փնտրում էինք, մի քանի մարդու վնաս տար: Ես կարծում եմ, որ տվյալ ծնողի վարքը բարոյական չէր:
- Կա երկու տեսակետ սպայակազմի վերաբերյալ: Նրանք, ովքեր մասնակցել են պատերազմին, առավել լկտի են եւ «հաբրգած», եւ հակառակը՝ հենց այդպիսիներն են ամենաշատը դողում զինվորի վրա:
- Ես այդպիսի տարանջատում չէի անի: Մենք, ընդհանուր առմամբ, հրաշալի սպայակազմ ունենք: Թե պատերազմին մասնակցածների եւ թե չմասնակցածների ճնշող մեծամասնությունը հայրենիքին նվիրված եւ զինվորների նկատմամբ հոգատար հրամանատարներ են: Որպես բացառություն՝ թե կռվածների եւ թե չկռվածների մեջ կան նաեւ Ձեր ասած «հաբրգածները»: Բնականաբար, ազատամարտին մասնակցելը ոչ մեկին իրավունք չի տալիս դրսեւորել սպային ոչ վայել վարք: Մենք այդպիսիներին «ցտեսություն» ենք ասել, եթե այսօր չենք ասել, վաղն անպայման կասենք: Բայց, համաձայնեք, աններելի շռայլություն կլիներ հրաժարվել մարտական փորձ ունեցող սպաներից, եթե նրանք լավ են ծառայում: Իսկ այդպիսիք, կրկնեմ, ճնշող մեծամասնություն են կազմում:
- Բանակում կատարվել է հանցագործություն: Գործը, ընդունենք, նորմալ քննվել է եւ ուղարկվել է դատարան: Դատարանները մեզանում անկախ են համարվում եւ երբեմն այս գործերով անհասկանալի որոշումներ են ընդունում:
- Այստեղ իսկապես կա խնդիր: Մենք ասում ենք՝ «ոչ խաղաղություն, ոչ պատերազմ», բայց, իմ կարծիքով, պատերազմն իրականում շարունակվում է՝ հակառակորդի հետ կնքված է հրադադարի եւ ոչ թե խաղաղության պայմանագիր: Այդ պայմաններում ռազմական տրիբունալները, ինձ թվում է, միանգամայն արդարացված կլինեն: Կամ, եթե դա հակասում է Հայաստանի ստանձնած միջազգային պարտավորություններին, ապա այն դատավորները, որոնք որոշում են ընդունում բանակի գործերով, այս բնագավառում թող գոնե որոշ չափով մասնագիտացված լինեն: Թող երբեմն լինեն զորամասերում եւ խրամատներում, որպեսզի հասկանան, թե ում եւ ինչի համար են դատում: Թող հասկանան, թե ինչ է նշանակում, երբ, օրինակ, զինծառայողներին ստորացնում են կամ նրանցից փողեր են հավաքում: Ի դեպ, ասեմ, որ ծնողների բողոքները դատարաններից մի քանի անգամ ավելի շատ են, քան մեզնից:
- Ինչպե՞ս եք վերաբերվում այն պահանջներին կամ պնդումներին, որ պաշտպանության նախարարը պետք է հրաժարական տա:
- Ես սպա եմ. որպես սպա եւ որպես մարդ՝ խիստ բացասաբար եմ վերաբերվում, երբ ստորադասը գովաբանում է վերադասին: Նման բաները միշտ իմ մեջ նողկանք են առաջացնում: Բայց Սեյրան Օհանյանի մասին ես ինձ իրավունք եմ վերապահում խոսելու որպես մարտական ընկերոջ: Նա պատմական այս ժամանակի համար պաշտպանության լավագույն նախարարն է, նա մի մարդ է, որ գտնվում է ճիշտ իր տեղում: Սեյրան Օհանյանի մեջ միաձուլվում են հայրենասիրությունը, պրոֆեսիոնալիզմը, պարկեշտությունը եւ ինտելեկտը՝ այն հատկանիշները, որոնք այսօր խիստ անհրաժեշտ են մեր բանակին:
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
http://www.aravot.am/am/articles/politics/86342/view
այս խոսքերից հետո պ.փոխնախարար, գեներալ-մայոր Վլադիմիր Գասպարյանին մնում է հրաժարական տալ, անձնակազմի դաստիարակության հարցում անզոր լինելու ինքնախոստովանանքի պատճառով։«Բանակում զինծառայողները խոսում են այն լեզվով, որը դուք եք նրանց սովորեցրել, դավանում են այն արժեքները, որոնք դուք եք նրանց ներարկել:Մենք ստանում ենք, կոպիտ ասած, մարդկային այն «հումքը», որը դուք եք մեզ տրամադրում, չենք կարող նոր «հումք» ստեղծել, կարող ենք միայն հղկել այն, ինչ կա:»
Կարծեմ մի առիթով արդեն գրել էի, կրկնվեմ, ամերիկյան հառլեմներում, կուինզներում էլ են վատ բարքեր իշխում, բայց այնտեղից բանակ գնացող, իսկ որ հիմնականում այդ աղքատ շրջաններից են ԱՄՆ բանակ գնում կարծում եմ կասկած չկա, բայց այդ բարքերը նրանց միջից բանակում ՀԱՆՈՒՄ են...
Բարի եղեք կամ դաստիարակել, մաքրել 18 տարեկան երեխաների մտածելակերպը կամ հրաժարական տվեք ի վիճակի չլինելու պատճառով....
Սա մեղադրանք չէ այլ պահանջ, պետական աշխատողի, որը իր վրա համարձակություն է վերձրել ստանձնել ՊԱՏԱՍԽԱՆԱՏՎՈՒԹՅՈՒՆ, իսկ նման հայտարարություններով իր անզորության մեջ է խոստովանում...
Смбат Айвазян: "Командные функции вооружённых сил Армении дублируются "воровскими" структурами"
Смбат Айвазян - в 1990-1995, 1995-1999, 2003-2007 - депутат Верховного совета (Национального собрания) Армении, в 1999-2000 - член правительства Армения. С 1990 года бессменный командир крупнейшего боевого соединения ополченцев "Тигран Великий", регулярной численностью до 2000 человек. В состав соединения входили подразделения связи, и разведки, артиллерийская группа, включая системы залпового огня "Град". На счету соединения оборона Шаумяна, бои за Лачин, Кельбаджар, Кубатли, Зангелан, Физули, Агдам. В связи с подписанием в Бишкеке соглашения от 7 мая 1994 года о прекращении огня, решением Военного Совета от мая 1995 года соединение ополченцев "Тигран Великий" было расформировано, с условием мобилизации в случае возникновения новой угрозы.
ИА REGNUM: В последнее время резко участились сообщения об инцидентах со смертельным исходом в ВС Армении. И все это на фоне систематических заявлений официального Баку о готовности задействовать силу для решения проблемы Карабаха и районов, подконтрольных армии обороны НКР. Как вы оцениваете ситуацию в армии?
Вооруженные силы Республики Армения, некогда наиболее боеспособные в регионе Южного Кавказа, защитившие свой народ, землю и историческую память, сегодня по прямому приказанию свыше превращаются в репрессивную структуру с воровским укладом вместо Устава, ежегодно выкачивающую десятки миллионов долларов из карманов граждан, цепенеющих от ужаса при виде повестки из военкомата.
Десятки смертей в армии только за текущий год не оставляют выбора ни родителям, ни детям, которым нужно служить: плати или под началом "смотрящего по части" вкушай все прелести современной армейской жизни с "воровским" укладом: мужеложство, принудительное употребление наркотиков, избиение (вместо еды) по режиму питания и прочую мерзость.
Ежегодно отсрочку от армии получают около трех тысяч юношей призывного возраста. Средняя стоимость отсрочки - десять тысяч долларов, фантастическая сумма для подавляющего большинства граждан республики, где установленная правительством минимальная заработная плата составляет 80 долларов в месяц. Тысяча долларов в месяц - стоимость прохождения службы "на дому", это когда военнослужащего отпускают из расположения части на все четыре стороны. Для тех, кто не располагает такими неподъемными суммами, альтернатива одна - идти служить, что практически гарантирует изощренные унижения, регулярные поборы командиров, рэкет "смотрящего" за частью, назначаемого из числа солдат. Иначе включается криминально-репрессивный механизм, жертвами которого становятся отчаявшиеся мальчишки.
Выжатые у родителей и выбитые из солдат десятки миллионов долларов направляются по вертикали вверх. Конечный адресат - так называемый "карабахский клан", многочисленные представители которого в течение последних одиннадцати-двенадцати лет всеми силами и средствами продвигались на командные должности в армейские структуры, вытесняя кадры "вазгеновского" призыва.
Апофеозом этой экспансии стала привычка новых командиров - вместо заслуг перед Родиной гордиться количеством джипов охраны, расчищающих дорогу "шефу".
ИА REGNUM: Если завтра - война?
В первую очередь, предельно жестко будет сметен "воровской" уклад карабахского образца. В условиях службы в мирное время командир для солдата - отец, в условиях войны еще и царь, и Бог. Приблатненный сборщик дани в погонах - ни то, ни другое, ни третье. Терпеть его никто не будет, не говоря о том, чтобы идти в бой под его началом.
В условиях фронта слабо представляю эффективность стремительно выросшего в званиях и должностях "командира", привыкшего к комфорту Zilli, Гелентвагена и Хаммера. Таких "командиров" могут повергнуть в шок ХБ и УАЗ, противнику можно и не стараться. Им не место на передовой.
Поэтому, если завтра война, то для нас она будет народной. Противник ошибается, если думает о блицкриге. Армия - это в первую очередь солдат, которому отступать дальше своего дома некуда, а не разодетые и увешанные килограммами ювелирных украшений "командиры". И Бог их знает, куда они помчатся на своих гелентвагенах и хаммерах, если завтра война.
А солдат будет защищать Родину, земли и историческую память, стойко и самоотверженно, как это уже было. Нужно беречь нашего солдата - вот залог победы для армии, а не выбивать из него вместе с последними грошами еще и душу.
ИА REGNUM: Официальные и провластные СМИ в Армении избегают информации о негативе в армии, более того, в информационном поле используется пропагандистский прием: критические заявления на тему армии официальными и провластными СМИ толкуются как предательство.
Предательством является другое: насаждение в армии блатных порядков, то есть принципиальное подавление субординации, командных структур и Устава в пользу воровского уклада. Предательством является то, что изнывающей от блатных порядков армии все тяжелее дается обеспечение обороноспособности государства. Предательством является то, что на фоне массовой гибели солдат в невоенное время Верховный главнокомандующий заявляет об отсутствии каких бы то ни было проблем, тем самым сигнализируя своим приблатненным выдвиженцам: бейте, ломайте, отстреливайте и вымогайте дальше, вы на правильном пути.
ИА REGNUM: Кто несет ответственность за происходящее в армии?
Формально - Верховный главнокомандующий, министр обороны, высший командный состав, однако особая ответственность за происходящее ложится на "карабахский клан" - и не только за бесчинства в армии, но и за насильственную криминализацию и, как следствие, маргинализацию армянского общества. Мотивы именно такого поведения "карабахского клана", за десять с небольшим лет в корне поменявшего уклад общественно-политической жизни страны, требует отдельного пояснения.
Необходимо понимать, что на данный момент в стране (а не только в армии) сложилось положение, когда неформальная карабахская клановая структура, в первую очередь в силовом поле, дублирует функции исполнительной власти. То есть, в государстве существует бутафорский и слабый госаппарат, а параллельно развивается и крепнет воспитанный на безнаказанности "карабахский клан".
Поэтому президента и его сподвижников по "карабахскому клану" мало интересуют разговоры о слабости власти. Их покой, благополучие и безопасность обеспечивает клан, внутри которого в год распространяется порядка одного миллиарда долларов. В то время как дефицит государственного бюджета превысил 15%, а совокупный государственный долг зашкалил за 4 млрд долларов и продолжает расти, как снежный ком.
Выходит, что чем слабее государство, чем более отчаянное положение складывается в обществе, тем более мощным и безнаказанным становится клан. Первоначальная проблема социализации карабахцев в границах материнской Армении, именно в период нахождения у власти выходцев из Карабаха, обернулась "затачиванием" армянского общества под криминально-воровские порядки, беспрецедентный грабеж населения и массовую эмиграцию из республики, сопоставимую по масштабам с оттоком граждан в начале девяностых, в активную фазу войны.
При этом десятки тысяч рядовых карабахцев, выброшенных войной из своих городов и деревень, нищенствуют наряду с сотнями тысяч наших земляков из различных районов и областей материнской Армении.
В первую очередь очистить армию и общество от криминала карабахского образца, убрать воровскую надстройку в армейских и государственных органах управления. Сам карабахский клан нуждается в кардинальном очищении. Внутри этой структуры есть достойные и заслуженные люди, голос которых подавлен криминалитетом. На каком-то этапе мужество и героизм военных оказались бессильны перед коварством и подлостью криминального элемента. Однако ничего непоправимого нет.
Плохая примета – сесть на тюбик вазелина.
Слово "карабахский" слишком много употребляеться, хоть и в конце пробует указать, на то, что карабахцы также мучаються под этими воровскими устоями и клановой системой, но неприятный остаток остаёться...
Сам Смбат Айвазян был прокурором Шаумянского района НКР 91-92ом, так он что тоже из этого клана?
Надо понимать, что криминал и ворюги не имеют родины или территориальной принадлежности. Нельзя всех под одно клише ставить.
Если хочеться какое то название этому клану дать, всякие есть но нельзя возбуждать ненависть по месту жительства - 4рд массив, 3рд мас, кондеци итд...
Можно же просто называть "криминальный клан", ведь аванци немец, ариджский додик или бангладешци лфик никак к карабаху не имеют отношения, но к клану самое прямое....
ХичКОК (07 Dec 10)
Аракел Семирджян: Трупы армянских солдат стучатся к нам в двери...
Ну, хорошо, опять не будем говорить о совершаемых в армянской армии преступлениях, опять не будем вслух говорить о коррупции в армии, опять будем молчать о неуставных отношениях в армии, но не проходит и недели, чтобы в дом какого-нибудь нашего соотечественника не постучался труп, вернувшийся из армии, и не сказал: «Здравствуйте, я ваш сын».
Сейчас мои оппоненты скажут, что такие явления были всегда, однако если в свое время солдаты, побуждаемые жаждой мести, убивали друг друга, и это носило целенаправленный характер, то есть человек убивал своего «врага, унижающего, унижаемого», то теперь этот кто-то не ограничивается одной мишенью, а убивает всех тех, кто в этот момент находится в поле зрения. Это означает, что человек озлобляется не на кого-то одного, а на всех сразу (на роту, батальон, армию, государство). Я не хочу никого оправдывать, но если бы у солдата был шанс, то он не пошел бы на убийство, он мог бы даже убежать из армии и за это сесть на три года, но идти на такой шаг, как убийство и самоубийство, означает, что человека доводят до такой степени, когда жизнь становится лишней. Что может заставить человека почувствовать бессмысленность жизни? Лишь отсутствие альтернативы, когда смерть становится предпочтительнее жизни.
Когда я впервые услышал о том, что в армии собирают деньги для того, чтобы отправить «греф» в уголовно-исполнительные колонии, то не поверил. Потом, когда узнал, что «смотрящие» в воинской части подсаживают солдат на «денежный счетчик», а скопившиеся долги солдат уличные авторитеты взимают с их родителей, когда услышал, что за «наколку» в армии требуют «отчет», вновь не поверил. Когда узнал, что стирать собственную одежду «за падло», что разного рода «рожи» от имени солдат берут из банков кредиты, опять не поверил. И теперь не верю или же мой мозг отказывается принять эту информацию. Однако когда убитые стучаться в твою дверь, то тогда даже самообман не действует.
Ладно, поняли, что мельница врага с нетерпением ждет нашей воды, но не является ли самообман той самой водой, которая подпитывает врага? Или мы должны продолжать закрывать глаза на миллиардные состояния армянских генералов, на то, что каждая шина на автомобиле генерала, обворовывающего солдата и ставшего преступником, стоит жизни одного армянского солдата? Достаточно только посмотреть на образ жизни наших генералов, чтобы стало ясно, почему солдаты убивают и кончают жизнь самоубийством, унижаются и унижают, ненавидят армию и заставляют других ненавидеть ее. Каждый униженный солдат – это искалеченная судьба. Рано или поздно он отомстит стране, которая искалечила его, и в этом случае способ мести не будет иметь никакого значения. Нужно положить конец самообману, как бы ни было больно, в противном случае, если сегодня те, кто приносят похоронку, стучатся в одну из двух дверей, то завтра такие похоронки принесут всем нам…
Люблю людей, которые рисуют улыбку на моем лице...
There are currently 13 users browsing this thread. (0 members and 13 guests)
Posting Permissions
Reply With Quote
