Hl@ der chem tesel, vor mi mec Hayi pargevatri ays bardzr shqanshanov...
Hl@ der chem tesel, vor mi mec Hayi pargevatri ays bardzr shqanshanov...
Nevidimka...որոնք անկախ իրենց այսօրվա կարգավիճակից, իրենց ապագան Հայաստանում են տեսնում։ Ռոբերտ Քոչարյանն, օրինակ, Հայաստանում տուն չունի։ Անշարժ գույք հաստատ ունի, բայց տուն` չունի։ Հայտնի էլ չէ, թե որտեղ է բնակվում մշտապես եւ ուր է գնալու, եթե Հայաստանում իշխանափոխություն լինի։ Նրա համար երեւի մեկ է։ Մեկ է նաեւ բոլոր նրանց համար, ովքեր արտասահմանում իրենց համար առանձնատներ են կառուցում ու կամաց-կամաց տեղափոխվում։
brat_eu...հլը էս տուֆտի արտահայտվելը, իրեն դրել է Սրբի տեղ...
ՌԴ վարչապետ Վլադիմիր Պուտինը` Քադդաֆիի սպանության կադրերի հրապարակման մասին. «Քադդաֆիի գրեթե ողջ ընտանիքը սպանեցին, ցույց էին տալիս իր մարմինը համաշխարհային բոլոր հեռուստաալիքներով: Առանց նողկանքի դրանք դիտել ուղղակի հնարավոր չէր: Սա ի՞նչ բան է: Ու ցույց են տալիս այդ մարդուն` ամբողջությամբ ողողված արյան մեջ, վիրավոր, դեռ կենդանի, իր վերջը տալիս են ու այս ամենը դուրս են գլորում էկրանների վրա… Աշխարհի ոչ մի կրոնում չկա այսպիսի բարոյականություն` ո՛չ քրիստոնեությունում, ո՛չ հրեականությունում, ո՛չ էլ մուսուլմանների մոտ, ոչ մի տեղ նման բան չկա»,- ասել է ՌԴ վարչապետն ու հավելել,-«հիմա ես չեմ խոսում քաղաքականության մասին, դա առանձին թեմա է, քաղաքացիական պատերազմ է: Բայց այդ ամենը ցուցադրվում է հեռուստատեսությամբ եւ դիտում են միլիոնավոր մարդիկ, այդ թվում` երեխաներ: Դա անիմացիա չէ, գեղարվեստական հնարովի բան չէ, դրանք նկարներ են կյանքից: Բայց դրա մեջ ոչ մի լավ բան չկա, հասարակության ներսում մարդիկ պետք է հասկանան, թե ինչ են իրենք անում ու դրա համար կրեն բարոյական պատասխանատվություն»:
Մարինե Պետրոսյան...
Պուտինն ու մենք
Եվրասիական միություն ստեղծելու, իսկ փաստացի` Սովետական Միությունը նոր ֆորմատի մեջ վերականգնելու Պուտինի ծրագրերի մասին էսօր ոմանք խոսում են մի տեսակ դատապարտվածի հնչերանգով։ Երեւի մտածում են` եթե ռուսները հաստատ որոշել են մի բան, էսօրվա թույլ Հայաստանը չի կարողանա դրան հակառակվել։
Բայց ես ուրիշ կարծիքի եմ։ Ինձ թվում ա` դա էն տեսակի սպառնալիք ա, որը սառը ցնցուղի դեր կխաղա, կստիպի անկախությունը գնահատող բոլոր հայաստանցիներին` լարել ուժերն ու միավորել ջանքերը` վտանգը չեզոքացնելու նպատակով։
Անկախությունը կորցնելու վտանգը նաեւ լակմուսի դեր կխաղա` կպայթացնի քաղաքական փուչիկներին ու առաջ կմղի նրանց, որ չեն պայթի։ Վտանգի ժամին ա երեւում հաճախ` ով ով ա եւ ինչի ա ընդունակ։
Կարապետ Ռուբինյան...
Ո՞ւմ մարդն ենք մենք
Պուտինի եւ Մեդվեդեւի միջեւ փոխատեղման մասին ձեռք բերված համաձայնության պաշտոնական հրապարակումը, որքան էլ բարձր են հնչում հիմա տարբեր տրամաչափի փորձագետների ձայներն այն մասին, որ իրենց համար վաղուց ամեն ինչ պարզ էր, հստակեցում մտցրեց ռուսական ներքաղաքական կյանքում։ Այժմ առանձնապես նշանակություն չունի, թե այդ համաձայնությունը նոր ձեռք բերվեց, թե՞ կար դեռ Մեդվեդեւի ընտրվելուց առաջ։ Այնուամենայնիվ հիշեցնեմ, որ նույն փորձագետները երկար-բարակ ծամծմում էին Չինաստանի կենտրոնական հեռուստաալիքին, այս գարնանը Մեդվեդեւի տված հայտնի հարցազրույցը, ուր նա, որոշակի պայմաններում, չբացառեց 2-րդ նախագահական ժամկետի համար իր առաջադրումը։ Հետո չէին կարողանում զսպել իրենց հիասթափությունը Մեդվեդեւի սկոլկովյան մեծ ասուլիսից հետո։ Մեկնաբաններից քիչ էներգիա չխլեց նաեւ զույգի ներքին բաց բանավեճը Լիբիայի խնդրի շուրջ եւ ոչ անհայտ ռուս պատգամավոր Զատուլինի դրան "զոհ" գնալը։
Այս մասով թեման փակելուց առաջ ասեմ, որ կանխորոշված էր արդյոք, Մեդվեդեւի իշխանության համար պայքարից հրաժարումը, թե, այնուամենայնիվ, որոշ "խաղեր" տալուց հետո նա համակերպվեց դրա հետ՝ կպարզվի հետագայում։ Համենայդեպս կարծում եմ Պուտինի` Դումայի ընտրություններին ընդառաջ "Համառուսաստանյան ժողովրդական ճակատ" ստեղծելու բոլշեւիկյան նախաձեռնությունը, որը նա արեց մայիսին "Եդինայա Ռոսիայի" միջռեգիոնալ կոնֆերանսում, շատ էր նման խաղերին վերջ դնելուն ուղղված վճռական քայլի։
Հիմա արձանագրենք` եթե չլինեն շատ քիչ հավանական ֆորսմաժորային զարգացումներ, ՌԴ հաջորդ նախագահը կլինի Պուտինը։ Հայաստանում սա ծնեց անեկդոտատիպ խոսակցություններ` "ով ո՞ւմ մարդն է" ժանրի շրջանակներում։ Ինչո՞ւ անեկդոտատիպ։ Որովհետեւ նոր մտքիս եկավ մի իրական պատմություն, որը տեղով մեկ անեկդոտ է եւ որը հիմա, ներողություն խնդրելով թեմայից շեղվելու համար. կպատմեմ։ Սա ինչ-որ չափով նաեւ կթեթեւացնի այս "ծանր" նյութը ընթերցելը։
Ուրեմն, դեռ Քոչարյանի օրոք ՀՀ եկամտաբեր գերատեսչություններից մեկի նոր շեֆ է նշանակվում ու սա, բնականաբար, փորձում է հասկանալ, թե աշխատակիցներից ով ո՞ւմ մարդն է` որ իմանա ում կարող է դիպչել, ում` ոչ։ Լինելով "քյասար կտրող" մարդ, բոլորին հերթով կանչում է իր մոտ ու հարցնում. "Ո՞ւմ մարդն ես"։ Երբ հերթը հասնում է ծանոթիս, որն էլ ինձ պատմել է այս պատմությունը, նա անվարան պատասխանում է` "Սոֆիկի"։ Շեֆի միտքը երկար ժամանակով քարկապ է ընկնում, տենդի մեջ ընկած, վերնախավի բոլոր կանանց ու բարձրադիր տիկնանց ցուցակը մտովի ապարդյուն քրքրելուց հետո, աչքերը կլորացրած հարցնում է` "Սոֆիկն ով ա՞"։ "Կինս ա" անվրդով պատասխանում է ծանոթս։
Հիմա անցնում եմ բուն թեմային, որի հերոսը հաստատ տիկին Բելայի մարդը չէ` տիկին Լյուդմիլայի մարդն է։ Թո՛ւհ, նոր նկատեցի, որ ակամա երկիմաստ ստացվեց. խոսքս Լյուդմիլա Պուտինայի մարդու մասին է։
Վերջ, լրջանում ենք։
Ռուսաստանի բորսաները գոնե մի քանի ժամով էլ չարձագանքեցին իրավիճակի այդ հստակեցմանը։ Բորսայի խաղացողները իրավամբ կարծում են, որ տնտեսական դաշտում ոչինչ չի փոխվելու` նավթ ու գազ են ծախելու ու ապրեն։ Ո՛չ ուրախության, ո՛չ էլ հիասթափության ալիք բարձրացավ բազմաչարչար ռուսաստանյան ժողովրդի մեջ։ Մեծամասնության համար Պուտինը այդպես էլ մնացել էր նախագահ, իսկ Մեդվեդեւը տեղապահն էր։ Իսկ հյուծված ու քարուքանդ եղած ընդդիմության ձայնը, ինչպես միշտ, լայն զանգվածների համար մնաց անլսելի։
Երեւի այդ աներկընտրանք ու տաղտկալի իրավիճակի համար դրական սպասումների խորապատկեր ստեղծելու ցանկությունն էր պատճառը, որ պարոն Պուտինը որոշեց ավետել աշխարհին «Եվրասիական միությունե ստեղծելու իր հավակնոտ մտադրության մասին։ Այնքան էր շտապում, որ ձեւական առիթ դարձրեց , միայն երեք ամիս հետո` 2012-ի հունվարի մեկից մեկնարկող "ՌԴ, Բելառուսի եւ Ղազախստանի միասնական տնտեսական տարածք" (ՄՏՏ) կազմելու նախագիծը։ Այնքան էր շտապում, որ «Իզվեստիայումե հոդված գրեց ու հենց սկզբում անառարկելի տոնով հայտարարեց, որ այդ ծրագիրը՝ ՄՏՏ-ն, "առանց չափազանցության պատմական փուլանիշ է հանդիսանում ոչ միայն մեր (իրենց) երեք երկրների, այլ հետխորհրդային տարածքում գտնվող բոլոր երկրների համար"։ Հասակցա՞ք։ Իրենք մյուս տարվանից, երեք երկրներով տնտեսական համագործակցության մասին մի համաձայնագիր են գործի գցելու, բայց արդեն, առանց չափազանցության, դա պատմական ուղենիշ է Հայաստանի համար։ Լավ, ենթադրենք մեր դեպքում Պուտինը Սերժ Սարգսյանի ճորտաբարո կեցվածքին է խաբվում։ Բա Միշիկո՞ն, բա մերձբալթյան երկրները՞։ Նույն անառարկելի ու վերամբարձ ոճով պարոն Պուտինը գովերգում է Ռուսաստանի նախաձեռնած բոլոր նախկին ինտեգրացիոն ծրագրերը` Ռուսաստան-Բելառուս մեռելածին միությունը, կիսաքանդ "СНГ-ն", ամուլ "ОДКБ-ն", "ЕврАзЭС-ը", "Մաքսային միությունը"։
Որոշ միամիտների համար գուցե հուսադրող հնչեին պարոն Պուտինի հավաստիացումներն այն մասին, թե այդ ինտեգրացիոն գործընթացների արդյունքը հանգեցնելու է աշխատուժի եւ կապիտալի ազատ տեղաշարժի, որ մարդիկ ազատորեն կարողանալու են ընտրել, թե որտեղ ապրեն ու որտեղ սովորեն։ Գուցե նաեւ հալած յուղի տեղ անցնի նրա ցինիկ եզրակացությունը, որ դա կլինի ավելի ազատական ռեժիմ, քան սովետի ժամանակ, քանի որ ԽՍՀՄ-ում քաղաքացիների պարտադիր գրանցման ռեժիմ էր գործում։ Բայց, գոնե ամիսը մեկ թերթ կարդացող մեկը չի կարող չիմանալ, որ սա ասում է մի գործիչ, որի նախագահության օրոք է մտցվել Մոսկվա այցելողների պարտադիր գրանցման կանոնը եւ ցայսօր, դրա հիման վրա, ամենաանթաքույց մարդաորս է իրականացվում։ Գործիչ, որի օրոք ծլեցին եւ օտարներին անպատիժ սպանելու ուժ հավաքեցին "սափրած գլուխները" ( skinhead) եւ զանազան այլ ազգայնական-օտարատյաց խմբակներ։
Պարոն Պուտինը իր հոդվածում երդվում է, որ չի ձգտում այս կամ այն ձեւով վերականգնել ԽՍՀՄ-ը, անընդհատ համեմատություններ եւ զուգահեռներ է անցկացնում Եվրամիության հետ, խոստանում է հարաբերությունների նույն մակարդակը, համոզմունք է հայտնում, որ շատ ավելի արագ կանցնեն միացյալ եվրոպական երկրների ուղին, քանի որ ամբողջությամբ կիրառելու են նրանց փորձը։ Անհաջող փորձեր է անում համոզելու ընթերցողին, որ հրաժարվելով եվրոպական կողմնորոշումից եւ փոխարենը ինտեգրվելով Ռուսաստանի հետ, հետխորհրդային երկրները ավելի շուտ կինտեգրվեն նույն Եվրոպային` քանի որ իրենք, ռուսներն էլ են "ինտեգրվում"։ Բայց քիչ անց արդեն իմանում ենք, որ ստեղծելով Եվրասիական միությունը, կազմավորելու ենք «ժամանակակից աշխարհի նոր բեւեռե։ Թե ոնց է այդ նոր բեւեռը մյուս բեւեռի հետ ինտտեգրվելու, երեւի միայն պարոն Պուտինը գիտի։ Իսկ ամենազվարճալին այն է, որ Վլադիմիր Վլադիմիրովիչը իր ամբողջ հոդվածում գովերգելով եւ որպես Եվրամիությանը շատ ավելի գերադասելի այլընտրանք ներկայացնելով Եվրասիական միության իր նախագիծը, համառորեն խոսում է միայն իրական կամ թվացյալ տնտեսական օգուտների մասին ու նույն համառությամբ շրջանցում է ժողովրդավարության, մարդու իրավունքների եւ ազատությունների հարցերը։ Նույնիսկ ձեւի համար չի համարձակվում խոստումներ տալ, որ Ռուսաստանը արմատական ժողովրդավարական բարեփոխումների ուղին է բռնելու, որ հրաժարվելու է իր ներկայիս որդեգրած նեոգաղութատիրական ուղուց, որ նորաստեղծ այդ միությունում ազգերն ու լեզուներն իրավահավասար են լինելու, իսկ մարդն արժեք է իրենից ներկայացնելու, ոչ թե չեկիստական մանիպուլյացիաների առարկա։ Ախր որ խոստանա էլ, ո՞վ է հավատալու։ Կամ հավատալու ե՞նք նրա այն պնդումներին, որ ոչ մի ճնշում չեն գործադրելու, չեն շտապեցնելու ու հարգելու են երկրների ինքնիշխանությունը` ինքնուրույն վճիռներ կայացնելու իրավունքը, եթե արդեն այսօր ենք ականատես Ռուսաստանի դեսպանատան աշխատակիցների լկտի միջամտությանը մեր ներքին գործերին, մասնավորապես լեզվի ոլորտում մեր քաղաքականությանը։
Չնայած հոդվածի վերաբերյալ ասելիքս չսպառեցի, սակայն սրանով ուզում եմ եզրափակել խոսքս։ Հետաքրքրվող ընթերցողը կարող է ինքնուրույն կարդալ հոդվածն ամբողջությամբ` "Իզվեստիա" թերթի կայքում http։//izvestia.ru/news/502761։
Բայց մի վերջին ահազանգ չեմ կարող չհնչեցնել. Ժողովուրդ, չնայած առատ խոստումների ու գովերգումների շղարշին, մեզ շուտով պարզապես "դեմ են տալու" տիպիկ նեոգաղութատիրական մի նախագիծ, ուր հաշվի են առնված հետամնաց, ամայացող ու քայքայվող, բայց ժամանակավրեպ ու անիրականանալի հավակնություններից չհրաժարվող Ռուսաստանի բոլոր շահերը եւ անտեսված են մյուսներինը։ Տեսնես մինչ այդ "դեմ տալը", մենք` հայաստանցիներս ուժ կգտնե՞նք մեր մեջ ձեւավորելու այնպիսի իշխանություն, որը կգործի ոչ թե ռուսական այլ հայկական շահերի միջանցքում։
Սյունյակում արտահայտված մտքերը կարող են չհամընկնել
այլև Հայաստանի իշխանական և ընդդիմադիր գրաքննիչների տեսակետին:
Ինչ արած:
e - media.am
НАЦИОНАЛЬНЫЙ ВОПРОС ПО ЗАКОНУ И ПОНЯТИЯМ
10:22, Հոկտեմբերի 29, 2011
Привет всем друзьям, и не только друзьям, а всем, кто будет этот пост читать. Очень надеюсь на то, что прочитают его многие: Олег Бармин, вполне возможно, перепостит, может быть, кто-то из вас; кроме того я почти уверен, что сошлюсь на этот пост в качестве письма на сайте Президента РФ.
Еще одна сноска, перед тем, как начну делиться с вами этой грустной историей: если бы мне рассказали о том, что ТАКОЕ возможно, я бы наверняка не поверил (и жена, и Мама, собственно, и не поверили поначалу, решили, что я шучу…), но это случилось со мной! Вчера! В Москве! Господи, как же долго я оттягивал этот момент, до того мерзко переживать это вновь, но убежден, что знать об этом должны как можно больше людей.
Итак, все по порядку:
Для тех из вас, кто не знает: с июля 2011 года я работаю в должности начальника управления экспортных продаж автомобилей ОАО «АВТОВАЗ»; Азербайджан является одним из важных экспортных рынков для АВТОВАЗа; вчера я должен был лететь в командировку для участия в мероприятии по открытию автосалона LADA по приглашению нашего партнера – ОАО «Хазар-Лада».
На мое имя был оформлен электронный авиабилет по маршруту Москва-Баку-Москва рейсом J2 853 Azerbaijan Airlines, вылет из Домодедово 27 октября в 23.30, возврат 29 октября. Не спрашивайте, почему я не полетел из Шереметьево компанией Aeroflot Russian Airlines – просто потому, что я должен был лететь в составе делегации. Вчера приехал в Домодедово в 21.20 и подошел к стойке №75, чтобы зарегистрироваться.
Здороваюсь и протягиваю свой загранпаспорт гражданина РФ, в этом месте очень важно повторить это еще раз – ГРАЖДАНИНА РФ (кстати сказать, родился я в России в Москве, всю жизнь живу в Москве, за исключением 2 лет службы в Германии да 1 года учебы в США). За стойкой – Светлана Радионова (читаю на бэдже). Проходит пара минут, я думаю, что Светлана выбирает для меня место в салоне самолета. Говорю «пожалуйста, место у прохода, если можно». Проходит еще пара минут жизни, потом Светлана, избегая моего взгляда, спрашивает: «извините за такой вопрос, можете сказать, какой Вы национальности?» Я, автоматически: «прошу прощения?», «я вас правильно понял? Какое это имеет значение? Я – гражданин России». Она: «дело в том, что У НАС ЕСТЬ УКАЗАНИЕ РУКОВОДСТВА – ПАССАЖИРОВ С АРМЯНСКИМИ ФАМИЛИЯМИ НЕ РЕГИСТРИРОВАТЬ». Потом, когда я позже анализировал всю ситуацию, помимо главной темы – о том, что это пещерная дикость и, если хотите, правовой беспредел, подумалось о технической стороне вопроса: «а что же вы оформляете билеты для таких пассажиров, ну проверьте списки пассажиров, позвоните накануне, под каким-нибудь предлогом откажите в месте, все лучше, чем ставить человека перед фактом, когда уже потрачено много времени, сил, да и такси в Домодедово – не 10 долларов стоит…» Но в тот момент я только и мог сказать: «я не могу поверить в то, что Вы мне сейчас сказали, Вы наверняка шутите?! Мы с вами в Домодедово, это Россия!!! Я дал Вам российский паспорт!!!» Светлана: «нет, это правда, можете спросить у представителя авиакомпании, вот он».
Рядом с ней оказался мужчина по имени, как выяснилось, Ильгар Алиев. Светлана ему, показывая мой паспорт: «вот, фамилия Гюрджиан, отчество Арменович». В этот момент я почему-то вспомнил «Звуки музыки» … Здесь наступает еще один важный момент: ко мне подходит Демитри Шукхмахер, один из руководителей Lada International (фирмы-дочки АВТОВАЗа), который должен был лететь этим же рейсом; по телефону пятью минутами ранее он уже узнал от меня о происходившем. Так вот, он подходит, и в этот момент Ильгар, пытаясь принять судьбоносное решение – допустить меня к полету или нет, опять задает мне сакраментальный вопрос: «у Вас какая национальность?» Демитри: «а какое это имеет значение, он дал вам паспорт гражданина России. И вообще он еврей, что дальше?» Я Ильгару: «а если я поговорю с вами на иврите, пустите на рейс?» Ильгар: «нет, фамилия армянская; у нас такое указание, это вопрос безопасности». Демитри, показывая на меня: «безопасности? А он что, террорист?» (цирк какой-то, просто сюр; было бы реально смешно, если бы не ком в горле) Демитри: «звоните вашему начальству, будем с ними разбираться». Ильгар звонит начальству. Огромная очередь за нами к стойке №75 пока молчит, но уже раздаются голоса: «девушка, а эта стойка будет работать?» Светлана: «пока я не закончу с этими пассажирами, не будет». Ильгар на телефоне с начальством (как позже выяснилось, он разговаривал с главой представительства авиакомпании в Москве неким господином Ягубовым); Демитри Ильгару: «дайте мне трубку», забирает телефон у Ильгара: «вы на каком основании отказываетесь регистрировать гражданина России, у которого все в порядке с документами и билетом?» и после паузы, выслушав ответ Ягубова, опять Демитри: «это же каменный век, беспредел, мы это не оставим так» (и не оставят, сейчас готовят судебный иск). Ильгар куда-то уходит, время идет, я прошу Демитрия (ошибки нет, это имя такое) пойти в зал VIP, чтобы быть с вице-президентом АВТОВАЗа, с которым мы должны были лететь, говорю ему «Дима, не волнуйся за меня, сейчас попробую получить официальный отказ и поеду домой». Дима уходит. Я звоню вице-президенту, получаю «добро» на отбытие домой, да еще и его машину с охраной в придачу (повезло, что они еще не уехали; ну хоть что-то в этот вечер получилось ОК). Жду Ильгара, несколько раз прошу Светлану позвонить ему, наконец он появляется; окончательный вердикт «не регистрировать»; прошу его сделать пометку об этом – это важно понимать: я же не по своей воле отказываюсь от места; но нет, не тут-то было: «ничего писать не будем», я: «почему?», Ильгар: «не будем и все» - вот это и есть беспредел. Оно и понятно: разве они могут официально признать, что отказали в перевозке гражданину России, у которого документы, билет в порядке, только потому, что у него армянская фамилия. Как тут не вспомнить знаменитое «бьют не по паспорту, а по морде». Иду в кассу Azerbaijan Airlines, где на бланке моего электронного билета делают пометку «место снято 27.10.11 22ч.21м. Azerbaijan Airlines J2MOW003 27 OCT 2011”
Cажусь в машину, едем домой; звоню жене, она, выслушав меня: «ты шутишь? Не может такого быть…. С ума сойти», звоню Маме, ее реакция: «ну ладно, сын, перестань меня разыгрывать….. надо же, как странно, у нас такое?». Стараюсь думать о чем угодно, только не о том, что произошло. Жаль, что я не писатель, очень трудно описать это чувство какой-то гадливости, обиды, ощущение того, что замарался….
И тут звонит Демитри: «Серега, ты не поверишь, я тоже не улетел, меня сняли с рейса – за то, что я резко разговаривал с Ягубовым. Завтра начнем готовить судебные иски и т.д». Думаю: «Резко? Да ты ангелом был с ним, с учетом обстоятельств».
Приезжаю на Октябрьское поле, поднимаюсь к себе на 14 этаж, обнимаю жену, потом оставляю ее спящей и наливаю себе соточку хорошего single malt, выхожу на балкон, любуюсь подсвеченным городом, в котором я прожил уже 52 года. Спасибо тебе, Господи. За все. Хорошо, что я у себя дома.
А теперь, в заключение, два соображения – специально для человека, который отслеживает письма, появляющиеся на сайте Президента (тешу себя надеждой, что хоть он-то прочитает этот пост, на который я сделаю ссылку):
- что же получается, «качество» российского паспорта (и, соответственно, и права, которые он обеспечивает) может быть разным, в зависимости от фамилии владельца?
- думаю, что такими действиями авиакомпания Azerbaijan Airlines только разжигает межнациональную рознь, причем делает она это на территории суверенного многонационального государства – Российской Федерации. Раз уж так популярно у нас (почему-то) сравнивать себя с США, вот и взяли бы оттуда опыт в области национальной политики, суть которого сводится к следующему: многонациональное государство может успешно существовать ТОЛЬКО при условии жесточайшего (только посмотрите на меры наказания, применяемые в США за подобные преступления!) подавления в зародыше любых проявлений дискриминации по национальному или расовому признаку. А ведь такая политика была в свое время и в нашей стране. А что бывает, если от такой политики отступать, и к чему это приводит, мы хорошо знаем по опыту новой истории.
There are currently 1 users browsing this thread. (0 members and 1 guests)
Posting Permissions
Reply With Quote
