Карабах, российские базы и армяно-турецкие отношения – интервью

[Wolowitz]

много дезы

[voter]

Анализ выступления Хилари Клинтон сделал и редактор Аравот. Он тоже такого же мнения, что Россия с США договорились а Армении, Турции и Азербайджану осталось согласиться и не выпендриваться.

Ընդամենը փոքր խաղաքարտ էր

Ինչպես հայտնի է, ապրիլի 22-ին ԱՄՆ Կոնգրեսում պետքարտուղար Հիլարի Քլինթոնը, ի թիվս այլ հարցերի, անդրադարձել է նաեւ Ղարաբաղին: Տիկին Քլինթոնն այս հարցում տոգորված է լավատեսությամբ («հույս ունենք, որ առաջիկա ամիսների ընթացքում որոշ լուծում կլինի»), ինչը ցանկացած ամերիկացու համար սովորական տրամադրություն է եւ, կասեի նույնիսկ՝ կենսակերպ: Բայց հետաքրքիր է, թե ինչով է նա հիմնավորում իր լավատեսությունը. «Մենք հավաստիացրել ենք Ադրբեջանի կառավարությանը», «մենք երկու անգամ Պետքարտուղարության պաշտոնյա ենք ուղարկել Ադրբեջան» (ընդգծումն իմն է - Ա. Ա.): Առաջին հերթին տպավորություն է ստեղծվում, որ Հայաստանը եւ Լեռնային Ղարաբաղն արդեն իսկ համաձայն են այդ «որոշակի լուծմանը» եւ մնում է միայն համոզել ադրբեջանցիներին: Տպավորությունը, հավանաբար, այնքան էլ ճշգրիտ չէ: Բանն այն է, որ Հայաստանին համոզելու կամ, անհրաժեշտության դեպքում, ճնշում գործադրելու «պարտականությունը» դրված է ոչ թե ԱՄՆ-ի, այլ Ռուսաստանի վրա. «մեր հարցով» Միացյալ Նահանգները բանակցում է ՌԴ-ի հետ, եւ եթե այդ երկու գերտերությունները վերջնական համաձայնության են եկել Ղարաբաղի հետագա ճակատագրի վերաբերյալ, ապա մեր դիմադրելու, չհամաձայնելու, բողոքելու ռեսուրսը, մեղմ ասած, սահմանափակ է:

Կարծում եմ, ոչ ոք չի կասկածում, որ վերջին արտաքին քաղաքական զարգացումների առանցքում ոչ թե հայ-թուրքական հարաբերություններն են (որոնց կարգավորումը, ինչպես համոզվեցինք, շատ մշուշոտ հեռանկարներ ունի), այլ հենց Ղարաբաղի հարցը: Այս խաղի հիմնական մասնակիցների ուժերը զգալիորեն անհավասար են. առանց Ռուսաստանի եւ ԱՄՆ-ի համաձայնության՝ այս տարածաշրջանում էական հարցեր չեն լուծվի, Թուրքիան կարող է շոշափելի ազդեցություն ունենալ այդ հարցերի վրա, Ադրբեջանը հնարավորություն ունի երբեմն ինքնուրույն քայլեր անելու, իսկ մենք կարող ենք միայն օգտվել մնացած խաղացողների հակասություններից: Երբ դրանք չկան, մեր գործը բարդանում է: Վերցրեք թեկուզ ապրիլի 22-ի չարաբաստիկ համատեղ հայտարարությունը: Այն, անշուշտ, պետք էր Թուրքիային եւ Միացյալ Նահանգներին (բազմիցս գրվել է, թե ինչի համար) ու ամենեւին պետք չէր մեզ: Բայց վերոհիշյալ երկու պետությունների ներկայացուցիչները վերջին շրջանում սերտ շփումների մեջ էին ՌԴ պատասխանատուների հետ: Այդ երեքը, իհարկե, իրենց առեւտուրն էին անում բազմաթիվ այլ խնդիրների շուրջ: Եվ այդ եռակողմ փաստաթուղթը ստորագրելու Հայաստանի համաձայնությունը ռուսների խաղաթղթերի մեջ էր, իհարկե, ոչ «տուզ» էր, ոչ էլ նույնիսկ «ղառի վալետ», բայց դա մի քարտ էր, որը մյուսների հետ համադրությամբ հնարավորություն տվեց նրանց այլ հարցերում որոշակի հաջողությունների հասնել:

Այս է, կարծում եմ, եռակողմ հայտարարության ողջ «գաղտնիքը»: Բայց դա, կրկնեմ, դատարկ, տվյալ պահին որոշակի դեր խաղացած թուղթ էր: Առաջիկա ամիսներին խոսքը գնալու է Ղարաբաղի մասին:

Абрамян конечно лстит Азербайджнау, мол они ещё могут, что то сами решать и типа к ним отправили всяких гонцов из Америки. Но просто Россия не аффиширует, каких гонцов и как он разъясняет суть дела своим союзникам, она просто вызывает и обЪязывает. А США честно отчитываеться и ещё США явно видит, что она только на Турцию может влиять остальное всё решает Россия.

Остаёться надеяться, что Россия не очень обидит и всё армянское как в бытность большевики, не раздарит в наивных надеждах что все накрасяться в красный цвет...

[brat_eu]

Այս մարդը դեռ խելքը գլուխը չի հավաքել....ես կասեի ԼՏՊ-ին ողորմի.Մոռացել է իր ժամանակները իշխանությունը գլխավորելը,թե ով կարող եր թփրտալ՞……

Ողորմի քեզ ԼՏՊ…ՈՂՈՐՄԻ…

[voter]

Դժբախտությունը նրանում է, որ մնացածները ավելի ԱՆԽԵԼՔ են դառել քան ԼՏՊ, դրա համար էլ հայ ժողովուրդը ԼՏՊի հույսին է մնացել... Հենց չարյաց փոքրագույնի առումով եթե մտածումես ԼՏՊն է գերադասելի հաբռգիստներից ու սերժատներից որ տիրել են հայաստանը...

[brat_eu]

Եվ նրանում,որոնք ընդիմության առաջնորդ են ստեղծել այլահայ մտածողին.Մեր ընդիմությանը այդիպիսի առաջնորդ պետք չեր.

Դրա համար կռքերը գնալով բորբոքվում են.
Եթե մեկ այլ ոք գլխավորեր,ապա այլ տեսք ու դիրք կունենար ընդիմությունը.

Իմ տեսակետը

[voter]

Զոհերով կարելի է բռնազավթիչների օտարների դեմ պաքյքարել, օրինակ սովետի ժամանակ էր։ Բայց սեփական ժողովրդի մի մասին զոհել հանուն մյուսի հայերի դեմ պայքարի միայն այսօրվա հաբռգիստները ընդունակ են, քանի որ նրանց համար է հայության այն մասը, որ իրենց չի սիրում ՕՏԱՐ։

Մենք ընդհամենը երեք միլլիոնենք Հայաստանում, պետք է կարողանալ առանց զոհերի կարգու կանոն հաստատել, թե չէ ամոթ է, հոմ կիսախելառ արաբ չենք, որ իրար վեա բոմբ տրաքացնենք ինքնասպանների ջոկատներով...

Ընդիմությունն էլ միասնական թեկնածու չպիտի ունենա այլ միասնական ՃԱԿԱՏ։ Մեկ անձով, գլխավոր հրամանատարություն անգամ չեն վարում։

Սերժանտներն ու հաբռգիստներն ով դառան, որ նրանց դեմ պայքար մղենք անձ առ անձ՞՞՞ Եթե դրանք այդքան կարևոր ու էական անձնավորություններ լինեին, ոնց որ դառնալու էր Վ.Սարգսյանը ու Դեմիրչյանը, վաղուց նույն ճակատագրին արժանացած կլինեին – այս աշխարի ուժեղները չեն սիրում աձնավորված պետություններ։

Հայ մարդուն կարգուկանոն, օրենքով ապրել է պետք սովորացնել, իսկ դրան հասնել ինչ որ մի երկու երեք հաբռգիստների ու սսերժանտների իշխանություննից զրկելով ուտոպիա է...

Այ եթե իսկապես ԼՏՊն հասնի նրան, որ մարդիկ հասկանան, օրենքի պահպանում, արդար ընտրություններ են պետք ամեն տեղ սկսած ֆակուլտետի դեկանից կամ գյուղապետից վերջացրած պատգամավորով, մենք կկարողանանք ազատվել հաբռգածներից ու սսերժանտներից, որ ամեն կերպ մարդկանց ուղեղը լվանում են, որ ինչ էլ ընտրեն ինչ օրենք ու դատարանի էլ դիմեն վարիանտ չկա հաբռգածներն ու սսերժանտներն ոնց ասեն այնպես էլ կլինի։

Եթե դրանք հաղթեն ու մարդիկ այլևս ոչ մի հավատ ընտրության ու օրենքի նկատմամբ չունենան, վայ եկել մեզ տարել ա, կնգնենք 30ականների Գերմանիայի օրը, որ նացիստները ուղղակի կբռնեն ու կդադարեցնեն ցանկացած ընտրություններ «պետք չի, ամեն ինչ էլ պարզ ա» կարգախոսով... Դրանից հետո Արցախն էլ չէ Հայաստանն էլ կկորցնենք...