Հայ ազգայնականների համախմբումը (ՀԱՀ) լրջորեն մտահոգված է հայագիտության ներկա իրավիճակով: Չնայած անկախ պետություն ունենալու հանգամանքին, թե Հայաստանում, թե սփյուռքում հայագիտական կենտրոնները շարունակում են առաջնորդվել հակագիտական եւ հակահայկական դասագրքերով: Այս առումով ՀԱՀ-ի կազմում գտնվող կազմակերպություններն ու անհատները երկար տարիներ է ինչ պայքարում են հայագիտությունը հայկականացնելու եւ այն որպես ազգային անվտանգության բաղկացուցիչ մաս ՀՀ ազգային անվտանգության հայեցակարգում ներառելու ուղղությամբ:

Մենք ողջունում ենք նաեւ սփյուռքահայ ուսանողների հայրենասիրական պոռթկումը, ովքեր բողոքում են հայոց պատմության եւ հայագիտական առարկաների՝ իրենց դասագրքերից, որոնցում հայերը ներկայացված են որպես Հայկական լեռնաշխարհի եկվորներ, իսկ Արցախը համարվում է աղվանների երկիր, կեղծված են նաեւ պատմական ու վիճակագրական թվեր ու տվյալներ:
Հայ ազգայնականների համախմբումը պատրաստվում է անզիջում համահայկական պայքար ծավալել Հայոց պատմության իրական ու ճշմարիտ վերաշարադրման ուղղությամբ:

Ազգադավ պատմաբանները՝ մի կողմից, կղերական քահանա «դիվանագետները»՝ մյուս կողմից Հայոց պատմությունը խեղաթյուրել ու հարմարացրել են իրենց եւ օտարի շահերին:

Եթե օտարները եւ մեր ծախու գրչակները փորձում են հայերին որպես Հայկական բարձրավանդակի եկվորներ ներկայացնել, ապա քրիստոնյա «դիվանագետներն» էլ փորձում են անտեսել եւ մոռացության տալ 1700 տարուց առաջ եղած մեր փառահեղ անցյալը՝ իբր ամեն հայկական բան իրենցից է սկսել…

Հայաստանի ու սփյուռքի հայազգի եւ արտերկրի այլազգի հայագետների միջեւ թեժորեն շարունակում են ընթանալ հայագիտության շուրջ լուրջ, սկզբունքային պարզաբանումներ, որոնք արդեն ծավալվել եւ բուռն քննարկվում են ինչպես գիտական-մշակութային, այնպես էլ հասարակական-քաղաքական ոլորտներում, զլմ-ներում: Ընթանում է անհաշտ, սկզբունքային պայքար: Այո’, պայքար, քանի որ գիտականորեն չկարողանալով ապացուցել իրենց «բոբիկ» տեսակետները, ազգադավ «հայագետները» եւ նրանց տերերը (ջհուդա-մասոնության կամակատարները) դիմում են սադրանքների ու պարտադրանքների, որպեսզի կանխեն իրապես ՀԱՅ եւ ՊԱՏՄԱԲԱՆ մասնագետների ճշմարիտ բացահայտումներն ու առաջընթացը:

Հատկապես հայաստանյան հին եւ նոր սերնդի մի շարք պատմագետների (հայագիտության մեջ՝ Արտակ Մովսիսյանի, Արթուր Արմինի, Արմեն Այվազյանի, Արմեն Պետրոսյանի, Գուրգեն Կարապետյանի, Գեւորգ Յազըճյանի, Աշոտ Մելքոնյանի, Հովիկ Ներսիսյանի, Համլետ Դավթյանի... արիագիտության մեջ՝ Արմեն Ավետիսյանի, Անժելա Տերյանի, Էդմոն Խուրշուդյանի, Ալեքսանդր Վարպետյանի, Համլետ Մարտիրոսյանի, Մուրադ Օհանյանի, Արթուր Շահնազարյանի, Սերգեյ Մանուկյանի… եւ նվիրյալ այլոց (թող ներողամիտ լինեն, որ բոլորին չենք նշում) աշխատություններն այնքան համարձակ, դիպուկ ու ճշգրիտ են, որ «վաստակաշատ» հայ գիտնական-ակադեմիկոսները եւ օտարազգի «հռչակավոր հայագետները» շփոթի ու խուճապի մեջ են, հայտնվել են «գիտա-կլինիկական» մահվան վիճակում:
Իսկ Հայաստանի ու Սփյուռքի հայության մեջ գնալով մեծանում է նաեւ հասարակական-քաղաքական աջակցությունը ճշմարիտ ՀԱՅԱԳԻՏՈՒԹՅԱՆ հանդեպ: Եվ սա կրկնակի է սարսափեցնում հոգեվարքի մեջ հայտնված կեղծարարներին ու սրանց մանկլավիկներին (որոնց փոքրատառով անունները հաճախ են հայտնվում ՀԱՄ պարբերականներ «Հայ-Արիներ»-ի եւ «Հայեր»-ի էջերում), որովհետեւ դա արդեն բարկացնում է նրանց հովանավոր սիոնա-թուրանական քաղաքական դաշինքին եւ սրա համակիր ու աջակից այն տերերին, որոնք միլիոնավոր դոլարներ են ծախսել եւ ծախսում՝ իրենց ստոր, հայաստանասպան ու հայասպան նպատակներին հասնելու համար:

Այսօր հատկապես ԱՄՆ-ի «հայագիտական» դպրոցի տխրահռչակ հայրերը (հիմնականում՝ ազգությամբ հրեա) արդեն միանշանակ չեն ընդունվում ու ֆինանսավորվում Հայաստանի եւ սփյուռքի հայության կողմից (նման քաղաքական պատվեր կատարող եւ պանթուրքիզմի ու սիոնիզմ-մասոնիզմի ջահակիրների շարքում են Ջեյմս Ռասսելը, Ռոբերտ Թոմսոնը, Փիթեր Քաուին, Ռոբերտ Հյուսնը, Լեւոն Ավդոյանը, Նինա Գարսոյանը, Ջորջ Բուռնությանը, Ռոնալդ Սյունին… ցավոք, որոշակիորեն սրանց միացած՝ Ռիչարդ Հովհաննիսյանը, նախկինում ԽՍՀՄ-ական մասոններ՝ Իգոր Դյակոնովը, Բորիս Պյատրովսկին եւ այլք): Ոմանք արդեն վախենում կամ ամաչում են հայաշատ վայրեր դուրս գալ եւ բավարարվում են ծախու գիտնականների առջեւ բարբաջելով ու նրանց ծափահարություններին ու պարգեւներին արժանանալով, ոմանք էլ իրենց տգիտության բացահայտումից հետո հրաժարվում են Հայաստան գալ, իսկ ոմանք էլ (նաեւ նրանց տերերը) շտապ դրամական «ներդրումներ» են անում ՀՀ իշխանական բարձրաստիճան որոշ շրջանակների բանկային հաշիվներում, որպեսզի արժանանան ՀՀ այս կամ այն պետական շքանշանի եւ «ջրից չոր դուրս գան»...

Իհարկե չի’ հաջողվի, ինչքան էլ որեւէ ստահակ հայ պաշտոնյա կամ ծախու կազմակերպություն (օր.՝ հայագիտական ուսմանց ընկերակցությունը ու այնտեղ լցված բարլո-տերմկրտչյանները, կամ «հայ» գիտնականներ Վլադիմիր Բարխուդարյանը, Բաբկեն Հարությունյանը, Հրանտ Ավետիսյանը, Գառնիկ Ասատրյանը, Պարույր Մուրադյանը, Գեւորգ Խռլոպյանը, կամ «հայ» քաղաքագետներ Ռիչարդ Կիրակոսյանը (ԱՄՆ), Ռազմիկ Փանոսյանը, Դավիթ Բաբայանը (ԼՂՀ) եւ սրանց նմաններն ու դրանց մանկլավիկները) փորձի հովանավորել այս կամ այն ազգադավ կամ օտար հայատյաց «գիտնականի»:

Որեւէ դրամաքանակ, պարգեւ կամ ունայնությամբ լեցուն ծափահարություն ի վիճակի չէ փրկել դավադիր հային (այնուհետ՝ նրա ժառանգներին) ու օտարազգի թշնամուն պարսավանքից ու արդար դատաստանից...

Այսօր էլ, երբ Հայաստանում պատրաստ է տպագրության Հայոց պատմության հնարավորինս ամփոփ քառահատորյակը, միջազգային եւ ազգային տականքները խոչընդոտում են դրա հրատարակմանը, քանի որ այդ աշխատությունում Հայոց Պատմությունը սկսվում է արիական անցյալից եւ առաջին անգամ պետք է մեր նորօրյա պատմագրքերում ամրագրվի հայերի արիական ծագումը:

Կոչ ենք անում՝ բողոքել նաեւ այս ապօրինի միջամտության համար, որպեսզի քառահատորյակը տպագրվի՝ ներառելով բուն ճշմարտությունը՝ հայոց արիական անցյալը:

ԱԶԳ-ը երբեք չի ներում առանց պատժելու, վկա՝ հայկական վրիժառության սքանչելի պատմությունը՝ սկսած Հայկ Նահապետից մինչեւ մեր օրերը՝ Արցախյան ազատամարտիկները:

Արդար վրեժը, ինչպես ցեղասպանության պարագայում, վաղեմություն չի ճանաչում...

Կոչ ենք անում ՀՀ իշխանություններին, ինչպես նաեւ ՀՀ ԳԱԱ ղեկավարությանը՝ անհապաղ միջոցներ ձեռնարկել հայոց անվտանգության հիմնասյուներից հայոց պատմությունը պաշտպանելու եւ հակահայկական դրսեւորումներին արժանի հակահարված տալու համար:

Հայ ազգայնականների համախմբման խորհուրդ
31.03.2009թ.

www.hayary.org