ՕՐԵՐ, ԾԻԼ-ԾԻԼ...
Օրեր, ծիլ-ծիլ մի ծուխ բերեք
Պատանության կրակներից,
Մի լույս բերեք հոգնած ու հեզ
Ճամփաս պահող ճրագներից։
Աչքեր չունե՞ք, բա չե՞ք տեսնում,
Որ բախտս ձեր խղճին թողած,
Վերհուշերի ջրերն ընկած,
Ջուրն եմ իջնում Ջրակներից...
ՕՐԵՐ, ԾԻԼ-ԾԻԼ...
Օրեր, ծիլ-ծիլ մի ծուխ բերեք
Պատանության կրակներից,
Մի լույս բերեք հոգնած ու հեզ
Ճամփաս պահող ճրագներից։
Աչքեր չունե՞ք, բա չե՞ք տեսնում,
Որ բախտս ձեր խղճին թողած,
Վերհուշերի ջրերն ընկած,
Ջուրն եմ իջնում Ջրակներից...
Даже перед тем как открыть шкаф, сперва постучи.
ԲԱՅՑ Ո՞ԻՐ ՏԱՆԻ
Իրար գլխի նստած սարեր,
Ձորեր քնած իրար ծոցում։
Սարերի մեջ ու ձորերի
Մի քարեղեն իրարանցում,
Սարերի մեջ ու ձորերի
Մի քարեղեն իրարանցում...
Եվ մի քարափ—քարերի մեջ
Գլուխը կախ, ձեռը ծոցում։
Մամուռ-շապիկ ունի հագին,
Մամուռ-թիկնոց պատառ-պատառ,
Գլխին թաղկած մի թզենի,
Ու ոտքերին՝ մոշ ու մացառ։
Անշարժություն փոթորկալի
Եվ քարեղեն ալեբախում...
Թվում է, թե պիտի քայլի,
Բայց ինչո՞ւ է ոտքը կախում։
Թվում է, թե պիտի քայլի,
Բայց ի՞նչ արած, չի էլ փորձում...
Կանգնել է լուռ, խորհրդավոր–
Գլուխը կախ, ձեռը ծոցում։
Կանգնել է լուռ, խորհրդավոր.
Թե քայլ արավ, պիտի առնի,
Թոռ ու ծոռով, իր քարեղեն
Գերդաստանն էլ հետը տանի։
Կանգնել է նա լուռ ու հանդարտ...
Քայլեց, պիտի հետը տանի...
Բայց ո՞ւր տանի այս մի պատառ
Ինքնությունը Հայաստանի։
Даже перед тем как открыть шкаф, сперва постучи.
ԱՇՆԱՆ ՀՐԴԵՀՆ Է ԳԱԼԱՐՎՈՒՄ
Աշնան հրդեհն է գալարվում
Ձորալանջերն ի վար։
Ո՛չ մեռնելու ուժ է ճարում,
Ո՛չ փրկության հնար —
Ու դողում է հասակով մեկ
Մանկությունս վայրի,
Վախենում է՝ հրդեհի մեջ
Ցնցոտիներն այրի։
Даже перед тем как открыть шкаф, сперва постучи.
ԳԱՐՈՒՆ ԷՐ...
Գարուն էր... սիրտս գնաց,
Բարձունքից-բարձունք ընկավ,
Ոտքիս տակ, ամեն քայլիս,
Մանկության մասունք ընկավ...
Վեր թռա ինչ-որ կանչից,
Տառապած բարձիս վրա
Աչքիցըս իրեն-իրեն
Մի կաթիլ արցունք ընկավ։
Даже перед тем как открыть шкаф, сперва постучи.
There are currently 8 users browsing this thread. (0 members and 8 guests)