ՔՈ ՇՐԹՈՒՆՔՆԵՐԸ...
Քո շրթունքները Հայաստանոտ են,
Հայաստանոտ են քո շշուկները,
Քո ժպիտներն ու արտասուքները
Հայաստանոտ են։
Հայաստան հյուսող քո այդ ձեռքերը,
Քո արդեն գրված ու դեռ չգրված
Բոլոր երգերը Հայաստանոտ են։
Հայաստանոտ են քո ապրած կյանքի
Բոլոր էջերն ու ելևէջները։
Քո տանջանքներն ու երազանքները
Հայաստանոտ են...
Եվ դու այնքան ես հայ ու Հայաստան,
Որ մինչև անգամ Հայաստանից դուրս
Քո անցած բոլոր ճանապարհները
Հայաստանոտ են։
Даже перед тем как открыть шкаф, сперва постучи.
ՄՈՐՍ ԾԱՂԻԿ ԾՈՑԻ ՄԵՋ
Մորս ծաղիկ ծոցի մեջ
Կար մի ծիվ-ծիվ Հայաստան,
Ամեն ծալքում մեր ծխի
Կար մի ծիլ-ծիլ Հայաստան։
Հույսեր, հույսեր իմ բուռ-բուռ,
Ձեր ամեն մի հատիկում
Ծլարձակում կար մի լուռ
Եվ կար մի ծիլ Հայաստան։
Երազներ իմ ձյունեղեն,
Մաքուր, մաքուր երազներ,
Ձեր ամեն մի փաթիլում
Կար մի փաթիլ Հայաստան։
Արտասուքներ իմ վճիտ,
Որ ծորացիք ամենուր,
Ձեր ամեն մի կաթիլում
Կար մի կաթիլ Հայաստան։
Երամներ իմ կարոտի,
Ձեր ամեն մի կանչի մեջ
Կար մի տատրակ, մի կռունկ,
Մի արագիլ Հայաստան։
Զարկերակներ իմ զարմի,
Ձեր ամեն մի զարկի մեջ
Զնգում էր մի զրեհիկ,
Զվարթ ու զիլ Հայաստան։
Հավերժություն, աչքդ լույս,
Ուղևորդ է մի նորոգ,
Կանաչ-կարմիր, ծիրանի,
Ճերմակ ու բիլ Հայաստան։
Даже перед тем как открыть шкаф, сперва постучи.
ԾՆՆԴԱՎԱՅՐ
Մի դատարկված ամպի նման
Եկել եմ ես,
Որ ջուր տանեմ քո ձորերից
Դաշտի ծարավ ծաղիկներին։
Եկել եմ, որ մի անգամ էլ
Նստեմ քեզ հետ,
Խոսք-խոսքի տամ, խորհուրդ անեմ,
Ելնեմ գնամ,
Մի խոսք ասեմ քո անունից,
Մի լուր տանեմ գալիքներին։
Даже перед тем как открыть шкаф, сперва постучи.
ՎԵՐՀՈՒՇԵՐՆ ԻՄ ՀԱՎԱՔՎՈՒՄ
Վերհուշերն իմ հավաքվում,
Ախ, ամեն օր, ամեն օր
Նորոգում են իմ հոգում՝
Այն հեռավոր, հեռավոր
Ձորում թողած մի վտակ՝
Ոտքը քարին օրնիբուն,
Մի քարքանդված քարատակ,
Մի քրքրված մանկություն:
Даже перед тем как открыть шкаф, сперва постучи.
ԱՅՍՏԵՂ ՔԱՐԱՓԸ...
Այստեղ քարափը ծունկի էր գալիս,
Եվ ծունկ էր տալիս քարե կածանը։
Ուշքը գնում էր, ուշքի էր գալիս,
Երբ որ առնում էր աչքս ձեր տանը։
Քարափը քարե կղզի է դարձել,
Եվ ջրի տակ է քարե կածանը։
Վայրի բաղերը խնջույք են բացել,
Ճայերը ձու են դրել ձեր տանը։
Լճափին քնել, քնով եմ անցել...
Մնացածն ասի թող Որոտանը։
Даже перед тем как открыть шкаф, сперва постучи.
ՊԱՏՐԱՆՔ
Սո՜ւս... սլանում է կրկին
Քամին–ձորում ձիավոր
Ու տանում է իր գլխին
Մեր տան ծուխը ծիլավոր։
Даже перед тем как открыть шкаф, сперва постучи.
ԼՈՒՅՍԸ ԲԱՑՎԵՑ
Լույսը բացվեց,.. Ի՞նչ տանեմ դաշտ:
Տանն ի՞նչ ունենք, որ ի՞նչ տանեմ,-
Հոր նախատինք, պապի խրատ,
Մոր ձեռքի հոտ, հոգս ու համեմ։
Մթնեց... ի՞նչ եմ բերում դաշտից,—
Կանաչ-կանչեր, արև ու ամպ—
Մազ—մախաղիս, ծոցիս, սրտիս
Եվ աչքերիս տարողությամբ։
Даже перед тем как открыть шкаф, сперва постучи.
There are currently 1 users browsing this thread. (0 members and 1 guests)
Posting Permissions
Reply With Quote